ديگر مى‌روند، سعى بيهوده مى‌كنند.

داراى چنين مطبى است دو فريضه‌اى كه نام‌آورترين و برترين واجبات‌اند. به يقين تأكيد بر رعايت ارزش‌ها و هنجارهاى دينى (امر به معروف) و جلوگيرى از نقص آنها و خلاف آنها (نهى از منكر)، وظيفه و واجبى بزرگ است كه فقط به وسيله آن، ديگر وظايف و واجبات (شيوه‌هاى پسنديده و الزامى) استقرار مى‌يابد.[1]

همان طور كه به طور صريح در اين قسمت از روايت گفته شده، تنها عامل برقرارى شيوه‌هاى پسنديده (هنجارها) و حذف نابهنجارى‌ها، اعمال جريان‌هاى اجتماعى كردن و كنترل اجتماعى در مورد آنهاست.

در بخش ديگر از روايت چنين آمده است: «به يقين تأكيد بر رعايت ارزش‌ها و هنجارهاى دينى (امر به معروف) و بازداشتن از ضد ارزش‌ها و نابهنجارى‌هاى مربوط، راه انبيا و شيوه صالحان است. اين واجبى بزرگ است كه ديگر واجبات، فقط و فقط به وسيله آن برقرار مى‌شود؛ حق حقداران به آنان بازمى‌گردد، زمين آباد مى‌گردد، انتقاد دشمنان- به انصاف- گرفته مى‌شود و كارها پايدار مى‌گردد».[2]

ايمنى جاده‌ها و حلال بودن كسب درآمدها، بازگشت حق به حقداران، و انصاف گرفتن (انتقام منصفانه) از دشمنان كه مصاديق مهم عدل و معروف است، و نيز آبادانى سرزمين كه نعمت و رفاه را موجب مى‌شود و پايدارى كارها كه ثبات و اميد را به ارمغان مى‌آورد، همگى معلول امر به معروف و نهى از منكر دانسته شده است.

رواياتى از معصومان وجود دارد[3] كه بيشتر موارد ياد شده را، وظيفه حكومت و حاكم عادل مى‌داند. همچنين در روايتى، تحقق امر به معروف و نهى از منكر، به امام معصوم يا امام عادل منوط دانسته شده است. از اين روايات فهميده مى‌شود كه: 1. همه خوبى‌ها معلول امر به معروف و نهى از منكر است؛ 2. يكى از وسايل تحقق پايدار و كامل امر به معروف و نهى از

[1]. ر. ك: مستدرك الوسائل، ج 12، روايت 21132.

[2]. ر. ك: حُرّ عاملى، محمّد بن حسن، وسائل الشيعة، ج 16، ص 119، روايت 21132.

[3]. ر. ك: امام على عليه السلام نهج البلاغه، جملات اوّل نامه اميرالمؤمنين به مالك اشتر.