اين ، همان پُرتوقّعى است. شما چون ترس داريد كه موفّقيتتان در حدّ انتظار نباشد ، بدين جهت ، سعى و كوشش لازم را به كار نمى بنديد. در نتيجه ، نسبت به آن كار ، بى علاقه مى شويد. در حقيقت، توقّع بيش از حد براى به دست آوردن موفّقيت هر چه بيشتر، شما را دچار ترس و اضطراب و فرار از كار مى كند. هرگاه، در كارى ، به نتيجه اى بالاتر از ميزان استعداد و توانايى خود فكر كنيد، بايد بدانيد به جاى اين كه به ادامه آن تشويق شويد، به بيزارى و انزجار از آن ، كشيده خواهيد شد ؛ چرا كه توانايى شما كمتر از آن ميزانى است كه آن كار ، لازم دارد . اگر توقّع زيادى نداشته باشيد، كارتان را بى دغدغه ، شروع خواهيد كرد و هر پيشرفتى كه در انجام دادن آن كار برايتان حاصل مى شود، شما را به لذّتى تازه تر ، هدايت خواهد كرد.

سه . كم تحمّلى

در بيشتر اوقات ، كم تحمّلى در برابر مشكلات، در پيشرفت كار ، وقفه و ركود ايجاد مى كند و پيامدى جز بيزارى و انزجار در پى ندارد . برعكس، تحمّل و پافشارى در برابر مشكلات، فرد را نيرومند كرده ، وى را براى غلبه بر آنها آماده مى سازد. حضرت على عليه السلام مى فرمايد: لا يَعدَمُ الصَّبورُ الظَّفَرَ وَإِن طالَ بِهِ الزَّمانُ . [1] انسان شكيبا، پيروزى را از دست نمى دهد ؛ هر چند ، زمان آن طولانى شود. كم طاقتى در برابر سختى ها، در زندگى روزمره نيز آثار منفى اى بر جاى مى گذارد. زندگى بر مبناى فلسفه «من نمى توانم لذّت حال را فداى آينده