13040.عنه عليه السلام : فتَداوَ مِن داءِ الفَترَةِ في قَلِبكَ بِعَزيمَةٍ ، و مِن كَرَى الغَفلَةِ في ناظِرِكَ بِيَقظَةٍ . [1]
13041.عنه عليه السلام : و لا تَجتَمِعُ عَزيمَةٌ و وَليمَةٌ ، ما أنقَضَ النَّومَ لِعَزائمِ اليَومِ ، و أمحى الظُّلمَ لِتَذاكيرِ الهِمَمِ! [2]
13042.عنه عليه السلام : مَن ساءَ عَزمُهُ رَجَعَ عَلَيهِ سَهمُهُ . [3]
13043.عنه عليه السلام : لا تَعزِم عَلى ما لَم تَستَبِنِ الرُّشدَ فيهِ . [4]
13044.عنه عليه السلام : أصلُ العَزمِ الحَزمُ ، و ثَمَرَتُهُ الظَفَرُ . [5]
13045.عنه عليه السلام : ضادّوا التَّوانِيَ بِالعَزمِ . [6]
13046.عنه عليه السلام : عَلى قَدرِ الرَّأيِ تَكونُ العَزيمَةُ . [7]
13047.عنه عليه السلام : الحَمدُ للّه ِِ الّذي شَرَعَ الإسلامَ فسَهَّلَ شَرائعَهُ لِمَن وَرَدَهُ ، و أعَزَّ أركانَهُ عَلى مَن غالَبَهُ ، فجَعَلَهُ أمنا لِمَن عَلَقَهُ ... و آيَةً لِمَن تَوَسَّمَ ، و تَبصِرَةً لِمَن عَزَمَ . [8]
13040.امام على عليه السلام : بيمارىِ سستىِ دلِ خود را با تصميم قوى درمان كن و خوابِ غفلتِ ديده بصيرتت را با بيدارى.
13041.امام على عليه السلام : عزم و تصميم [براى رسيدن به كمالات و مقامات عالى] با سور چرانى (راحت طلبى) سازگار نيست. چه بسيار خوابهاى شبانگاهى كه تصميمات روز را بر هم زده و چه بسيار تاريكيهايى كه ياد همّتهاى بلند را از خاطره ها زدوده است!
13042.امام على عليه السلام : هر كه تصميمش بد باشد، تيرش به خود او بر گردد.
13043.امام على عليه السلام : به كارى كه درستى آن برايت روشن نيست، تصميم مگير.
13044.امام على عليه السلام : ريشه تصميم، دورانديشى [يا قاطعيت] است و ميوه آن، كاميابى.
13045.امام على عليه السلام : با تصميم، به جنگ سستى برويد.
13046.امام على عليه السلام : تصميم، بستگى به اندازه انديشه دارد.
13047.امام على عليه السلام : ستايش خدايى را كه شريعت اسلام را پديد آورد و دسترسى به آبشخورهاى آن را براى وارد شوندگانش آسان گردانيد و پايه هاى آن را در برابر چيره جويانِ بر آن، استوار ساخت و آن را براى كسى كه بدان بپيوندند جايگاهى امن قرار داد... و براى جوياىِ نشانِ [راه حق و رستگارى] نشانه و براى افراد مصمّم مايه بينش.
[1] نهج البلاغة : الخطبة 223 .[2] نهج البلاغة : الخطبة 241.[3] غرر الحكم : 8315.[4] غرر الحكم : 10183.[5] غرر الحكم : 3095.[6] غرر الحكم : 5927.[7] غرر الحكم : 6173.[8] نهج البلاغة : الخطبة 106.