كرد. آخوند غلامحسين، پدر بزرگ ميرزا ابوالحسن نيز از علماى پرهيزگار تهران بوده است و حاج شيخ محمّد تهرانى، پدر علّامه شعرانى، از علماى تهران بود كه در سال 1346 ق، از دنيا رفت.

علّامه شعرانى، قرآن را نزد پدر عالمش شيخ محمّد آموخت. بعد، وارد مدرسه مروى تهران شد و به تحصيل ادبيات عرب، فارسى، منطق، فقه، اصول، فلسفه، رياضيات و ... پرداخت.

از مهم‌ترين اساتيد وى در تهران، حضرات آيات: سيّد حسن مدرّس، ميرزا مهدى آشتيانى و ميرزا محمود قمى بودند. وى چندى در حوزه علميه قم ادامه تحصيل داد و از محضر آية اللَّه شيخ عبد الكريم حائرى بهره برد. سپس به نجف هجرت كرد و از محضر آية اللَّه سيّد ابو تراب خوانسارى (م 1346 ق) استفاده كرد. او پس از تكميل تحصيلات علمى و سير و سلوك عرفانى، در دوران رضاخان به تهران بازگشت و مشغول تدريس و تبليغ و تحقيق شد. علّامه شعرانى، به چند زبان، از جمله فرانسه، تركى و عِبرى تسلّط داشت. او شاگردان فرهيخته‌اى تربيت كرد كه از مشهورترين آنهاست: 1. آية اللَّه ميرزا هاشم آملى، 2. آية اللَّه عبد اللَّه جوادى آملى، 3.

آية اللَّه حسن حسن‌زاده آملى، 4. مرحوم استاد على اكبر غفّارى، 5. مرحوم مير جلال الدين محدّث ارمَوى و ....

اين دانشمند كم‌نظير، پس از تحمّل مدّتى بيمارى قلبى و ريوى، در هفتم شوّال 1393 برابر با دوازدهم آبان 1352، دعوت حق را لبّيك گفت و در جوار حرم حضرت عبد العظيم حسنى عليه السلام رو به روى باغ طوطى به خاك سپرده شد.

برخى آثار علّامه شعرانى‌

علّامه شعرانى، در بسيارى از علوم و فنون اسلامى تبحّر داشت و صاحب‌نظر بود، از جمله در تفسير و علوم قرآن، فقه و اصول، فلسفه، كلام، هيئت،