نكرده و هر آنچه به به نظرش مورد نياز بوده، مطرح كرده است. اين رساله، توسّط آقاى محمّد كاظم رحمان ستايش، تحقيق و تنقيح شده است.

سه. رسالة فى علم الدراية

تأليف ملّا رفيع بن على گيلانى رشتى (م 1292 ق).

اين رساله، مجموعه درس‌هاى مؤلّف در ماه رمضان بوده كه بر اساس كتاب‌ لُب اللّباب‌، اثر محمّد جعفر استرآبادى مطرح شده است و مى‌تواند به منزله شرح و تفصيل آن رساله باشد. تحقيق اين رساله را آقاى سيّد حسن آل مجدِّد شيرازى به عهده داشته است.

چهار. الجوهرة العزيزة فى شرح الوجيزة[1]

تأليف سيّد على محمّد نصير آبادى نقوى هندى (م 1312 ق).

اين رساله، شرحى است بر الوجيزة ى شيخ بهايى و موضوعات آن، بيشتر مطابق عبارت‌هاى كتاب‌ شرح بداية الدراية ى شهيد ثانى است. اين رساله، به همّت آقايان:

محمّد بركت و نعمة اللَّه جليلى تصحيح شده است.

پنج. موجز المقال فى مقاصد علم الدراية و قواعد تحمّل الرواية

تنظيم و تدوينِ شيخ عبد الرحيم بن عبد الحسين اصفهانى حائرى (م 1367 ق).

اين رساله، منظومه‌اى است از الوجيزة ى شيخ بهايى در 292 بيت كه در سال 1309 ق، به پايان رسيده و ناظم آن، مدّعى است كه آن را پيش از رسيدن به سن بلوغ، سروده است.[2]

تصحيح اين منظومه را آقاى سيّد حسن آل مجدِّد شيرازى بر عهده داشته است.

[1]. مؤلّف اين كتاب، دو شرح ديگر بر الوجيزة ى شيخ بهايى به نام‌هاى: شرح الوجيزة و سلسلة الذهب دارد.

[2]. نَظمتها قبل بلوغى الحُلُم فإن تجدها شطحاً فلا تلُم.