روايت كردن بزرگ‌ترها از كوچك‌ترها (يعنى راويانى كه از افراد كم سن‌تر نقل روايت كنند).

فصل چهارم، حاوى مسائل گوناگون جرح و تعديل، قدح و مدح است.

فصل پنجم، در كيفيت تحمّل و دريافت حديث است كه شامل هفت روش تحمّل حديث است: 1. سَماع، 2. قرائت، 3. اجازه، 4. مُناوله (به دست سپردن)، 5. كتابت، 6. اعلام، 7. وِجاده (يافتن).

فصل ششم: در بيان آداب كتابت حديث و نقل آن، كه در اين باره، فوايد قابل توجّهى بيان شده است و در نهايت، خاتمه كتاب آمده كه در برگيرنده موضوعات مختلفى است، از جمله:

- بيان طريق شيعه كه به امامان معصوم عليهم السلام منتهى مى‌شود؛

- تقدّم شيعه در جمع آورى حديث؛

- بيان تعداد احاديث كتب خاصّه و تطبيق با صحاح ستّه،

- كيفيت جمع‌آورى‌ الكافى‌ و كتاب من لايحضره الفقيه‌ و بيان تعداد احاديث آنها؛

- بيان وضعيّت كتب‌ التهذيب‌ و الإستبصار و مطالب متنوّعى درباره ديگر كتاب‌هاى حديثى.

3. رسائل فى دراية الحديث‌[1]

اين كتاب، مجموعه‌اى است از اوّلين رساله‌هاى شيعى تدوين يافته در علم دراية الحديث كه به همّت آقاى ابوالفضل حافظيان بابلى در دو مجلّد، توسّط «مركز تحقيقات دار الحديث»، منتشر شده است. هر يك از رساله‌هاى ياد شده، توسّط يكى از انديشوران حوزه به صورت منقّح و همراه با پاورقى‌ها و توضيحات لازم از روى‌

[1]. گرچه اين كتاب، شامل رساله‌هاى دراية الحديثى است كه اغلب پيش از قرون چهاردهم و پانزدهم هجرى نگاشته شده‌اند، امّا به جهت اين كه در يك مجموعه مستقل، تحت عنوانى خاص، گرد آمده‌اند و نيمى از رساله‌هاى آن براى اوّلين بار چاپ شده است، آن را در زمره آثار قرن معاصر به شمار آورديم.