الزَّاهِد فِي الدُنْيا عبارت است از كسى كه رفض كند دنيا را؛ به اين معنى كه ترك كند ركون را سوى ظالمان مُتغلِّب [1] و احاديث موضوعه منافقان، بر طبق خواهش ملوكِ مخالفان و اكثر مردمان، چنانچه گذشت در حديث اوّلِ باب سابق كه: «إِنَّما النَّاسُ مَعَ المُلُوكِ وَ الدُّنْيا إِلَا مَنْ عَصَمَ اللّه ُ». الرَّاغِب فِي الآْخِرَة عبارت است از كسى كه پيروى كند شواهد كتاب و «مَآ أَنزَلَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ» [2] را كه فوز به نعيم آخرت به سبب آن است و وعيد به عذاب جهنّم بر مخالفت آن، صريح شده در قرآن، چنانچه بيان شد در شرح حديث هفتمِ باب دوم. سُنَّة النَّبِيِّ عبارت است از سنّت اللّه تعالى و شواهد كتاب كه بيان شد در شرح عنوان اين باب، و شايد كه اين، اشارت باشد به تفسير آيت سوره بنى اسرائيل: «سُنَّةَ مَن قَدْ أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ مِن رُّسُلِنَا وَ لَا تَجِدُ لِسُنَّتِنَا تَحْوِيلاً» [3] بنا بر اين كه «سُنَّةَ» منصوب به اِغرا باشد به تقدير «ألْزِمْ» و مراد، اين باشد كه: در شريعت تو، تحويلى راه نخواهد يافت در اين سنّت اصلاً. يعنى: روايت است از ابان بن تغلب از امام محمّد باقر عليه السلام اين كه او پرسيده شد از مسئله اى. پس جواب گفت در آن مسئله. راوى گفت كه: پس گفت آن مرد كه: به درستى كه فقهاى مخالفان نمى گويند اين را؟ پس امام عليه السلام گفت كه: اى تعجّب تو! آن كسانى كه تو مى گويى، فقها نيستند و تو نديدى فقيه را در ميان مخالفان ما هرگز؛ چه به درستى كه فقيهِ واقعى كسى است كه بى رغبت در دنيا باشد. رغبت در آخرت داشته باشد. دست زده باشد به راه و روش پيغمبر صلى الله عليه و آله براى تمييز ميان امام حق و امام باطل و تمييز ميان صواب و خطا.