[فضيلت شيعيان‌]

و امّا فضل اتباع و شيعيان ائمّه طاهرين عليهم السلام، پس از جمله روايات كه در آن باب وارد شده، روايت كرده است محمّد بن يعقوب كلينى رضى الله عنه از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: كسى كه خواهد كه زندگى او شبيه به زندگى انبيا عليهم السلام باشد و موت او شبيه به موت شهدا باشد و در جنّت‌ها كه خداوند بخشاينده، به يدِ قدرت خود، درخت‌هاى آن را نشانيده، ساكن شود، پس بايد كه على بن ابى طالب را دوست دارد و با دوستِ او دوست باشد، و متابعت و پيروى كند ائمّه را كه بعد از او امام خلايق‌اند؛ زيرا كه ايشان، عترت من‌اند و از طينت من، مخلوق شده‌اند. خداوندا! علم و فهم مرا روزىِ ايشان كن. و ويْل يا عذاب، مهيّاست براى جمعى از امّت من كه مخالفتِ ايشان كنند. خداوندا! شفاعت مرا به ايشان مرسان.[1] و از سليمان روايت كرده كه گفت: نزد حضرت امام جعفر صادق عليه السلام بودم كه ابو بصير، نفس‌زنان به خدمت آن حضرت آمد، و بعد از آن كه بر جاى خود قرار گرفت، حضرت فرمود: اى‌[2] ابا محمّد! اين نَفس تند، براى چيست؟ گفت: فداى تو شوم، يابن رسول اللَّه! پير شده‌ام و استخوان من، باريك شده و اجَلم نزديك شده و نمى‌دانم كه عاقبت من در آخرت، چه خواهد بود. حضرت فرمود كه: اى محمّد! تو اين سخن مى‌گويى؟ گفت: فداى تو شوم! چون نگويم‌[3]؟ فرمود: اى ابا محمّد! نمى‌دانى كه خداى تعالى، جوانانِ شما را اكرام مى‌كند و از مردم دو مو (ميان سال)، شرم مى‌كند؟ ابو بصير گفت: چگونه چنين مى‌كند؟ فرمود: جوانان را اكرام مى‌كند و ايشان را عذاب نمى‌كند و از مردم دو مو، شرم مى‌كند كه از ايشان، حساب بجويد.

ابو بصير گفت: فداى تو شوم! اين كه فرمودى، مخصوص ماست يا از براى همه اهل توحيد است؟ فرمود كه: نه. واللَّه كه مخصوص شما، يعنى شيعيان است و از براى ساير ناس نيست! گفت:

فداى تو شوم! لقبى بد براى ما شهرت كرده كه پشتِ ما از آن، شكسته و دل ما مُرده، و حكّام، خون ما را حلال كرده‌اند به سبب حديثى كه علماى ايشان، روايت كرده‌اند. حضرت فرمود: آن لقب، اين است كه شما را فرقه رافضه مى‌گويند؟ گفت: آرى. فرمود كه: نه. واللَّه كه ايشان، اين نام را براى شما نگذاشته‌اند؛ بلكه خداى تعالى، شما را به اين لقب، ناميده! مگر نمى‌دانى- اى ابا

[1]. الكافى، ج 1، ص 208، ح 3.

[2]. ب:« يا».

[3]. الف:-« حضرت فرمود كه: يا محمّد! تو اين سخن مى‌گويى؟ گفت: فداى تو شوم! چون نگويم؟».