را بشناسيم، و داخل جهنّم نمى‌شود، مگر كسى كه ما را نشناسد و ما او را نشناسيم. به درستى كه خداى تعالى، اگر مى‌خواست، خود را به همه بندگان مى‌شناسانيد؛ وليكن ما را درهاى معرفت و راه و طريق شناختن خود گردانيد، و ما را جهتى قرار داد[1] كه از آن جهت به بارگاه قرب او راه مى‌توان يافت. پس كسى كه دست از ولايت ما بردارد يا ديگرى را زياده بر ما داند، از راه حق به در رفته. پس مساوى نيستند آنهايى كه مردم به ايشان، اعتصام مى‌نمايند با اهل بيت عليهم السلام. و مانند يكديگر نيستند؛ زيرا كه مردم به سوى چشمه‌هاى گِل‌آلود كه بعضى به بعضى مى‌ريزد، رفته‌اند، و هر كس به سوى ما آمده، متوجّه چشمه‌هاى باصفا شده كه به امر الهى جارى شده و انقطاع و آخر شدن ندارد.[2] و مشهور در تفسير اعراف، آن است كه عبارت از حصارى است كه فاصله است ميانه بهشت و دوزخ يا تلّى چند است بلند در ميان بهشت و دوزخ كه انبيا و ائمّه عليهم السلام با گناه‌كاران اهل زمان، بر آن جا مى‌ايستند و چون نيكوكاران هر امّت را به بهشت مى‌برند، انبيا و ائمّه عليهم السلام به ايشان مى‌گويند كه: نظر كنيد به اخوان نيكوكار خود كه به سبب اعمال خوب، به زودى به بهشت رفتند. پس گناه‌كاران، بر آن جماعت سلام مى‌كنند و طمع آن دارند كه به شفاعت پيغمبر و امام خود، به بهشت روند، و اهل جهنّم را كه مى‌بينند، استعاذه از شرّ جهنّم مى‌كنند.[3] و از اين حديث، ظاهر مى‌شود كه «اعراف»، اسم موضعى باشد يا عبارت از انصار ائمّه باشد از جهت معرفت ائمّه عليهم السلام و ائمّه معصومين عليهم السلام را نيز اعراف مى‌نامند، از دو جهت كه از حديثْ ظاهر شد.

و از اين حديث و احاديث ديگر ظاهر مى‌شود كه هر كس از مخالفان كه به امامت ائمّه اهل بيت عليهم السلام قائل نباشند و متمسّك به عُروة الوثقى، مودّت ايشان نباشد، از اهل جهنّم خواهد بود.

و احاديث در باب آن كه قسمت جنّت و نار، مفوّض به حضرت امير المؤمنين است، بسيار است.[4] و ساير فضائل ائمّه عليهم السلام بى‌شمار است و چون آفتاب تابان را حاجت به توصيف نور و بيان ضيا نيست، در اين مقام به آنچه گذشت، اكتفا شد.

[1]. ج:« داده».

[2]. همان، ص 184، ح 9.

[3]. تفسير القمّى، ج 1، ص 231؛ التبيان، ج 4، ص 410؛ مجمع البيان، ج 4، ص 260.

[4]. نور الثقلين، ج 2، ص 33، ح 130؛ مسند زيد بن على، ص 455؛ بصائر الدرجات، ص 211 و 212 و 436، ح 3 و 5. و 7 تا 10؛ الأمالى، صدوق، ص 83، 442 و 768، ح 49 و 590 و پ 040، مناقب أمير المؤمنين عليه السلام، ج 2، ص 527- 530، باب ما ذكر ان علياً قسيم النار.