كردند و اين پيغمبر و آنها كه ايمان آورده‌اند. و خداى تعالى، ولىّ مؤمنان است.

بعد از آن فرمود: پس امامت، مخصوص حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله بود تا آن كه به نحوى كه مقرّر فرموده، على بن ابى طالب عليه السلام را امام كرد و[1] پس از او[2]، امامت در ذرّيّت اصفياى او- كه خداى تعالى، علم و ايمان به ايشان عطا كرده بود- قرار يافت، به فرموده الهى كه: «وَ قالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ الْإِيمانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِي كِتابِ اللَّهِ إِلى‌ يَوْمِ الْبَعْثِ»؛[3] يعنى: و گفتند به مجرمان آنها: علم و ايمان به ايشان عطا شده كه به تحقيق، شما مانديد در كتاب الهى تا روزى كه از خاك بر انگيختند.

بعد از آن فرمود: پس امامت، در اولاد على بن ابى طالب عليه السلام است تا روز قيامت؛ زيرا كه بعد از محمّد صلى الله عليه و آله پيغمبرى ديگر نيست. پس از كجا اختيار مى‌كنند اين طايفه جهّال، هر كسى را كه خود، قابل امامت دانند؟ به درستى كه امامت، منزلتى از منازل انبيا و ميراث اوصياست. به درستى كه امامت، عبارت از خلافت خدا و خلافت رسول صلى الله عليه و آله است، و مرتبه حضرت امير المؤمنين عليه السلام و ميراث حضرت امام حسن و امام حسين عليهما السلام است. و به درستى كه امامت، زمام دين و نظام مسلمين، و صلاح دنيا و عزّت مؤمنين است. به درستى كه امامت، اساس رفيع و شاخ برومند اسلام است و كامل شدن نماز و روزه و حجّ و جهاد، و توفير غنيمت‌ها و صدقات، و جارى ساختن حدود و احكام، و محافظتِ سرحدها و اطراف، به وجود امام مى‌شود و امام، حلال الهى را حلال مى‌سازد و حرام را حرام مى‌كند و اقامتِ حدود مى‌نمايد و اعداى دين الهى را دفع مى‌كند و مردم را به راه خداوند خود، به حكمت و موعظه خوب و[4] حجّت بالغه مى‌خواند.

و امام، مانند آفتابِ طلوع‌كننده است كه عالم را به نور خود، فرو مى‌گيرد و خود در افق قرار گرفته، در جايى كه دست‌هاى مردم به او نمى‌رسد و ديده‌ها تاب ديدن او [را] ندارد.

و امام، بدرِ منير و چراغ روشن و نور درخشان و ستاره راه‌نماينده است در ظلمت‌هاى شب و ميان بَلَدهاى خالى و لُجّه‌هاى‌[5] درياها.

و امام، آب گواراست در حالت تشنگى، و دليل راه راست و نجات‌دهنده از هلاكت است.

و امام، آتشى است كه بر بلندى افروخته شده باشد و هر كه سرما او را دريافته، به آن گرم شود، و در مهلكه‌ها، دليل خلايق است و كسى كه از او جدا مى‌شود، هلاك مى‌گردد.

و امام، ابر بارنده، و بارانِ بزرگْ‌قطره، و آفتاب درخشان، و آسمان سايه‌دار، و زمين وسيع، و

[1]. ج:-« و».

[2]. ب و ج:-« از او».

[3]. سوره روم، آيه 55.

[4]. ب:-« خوب و».

[5]. ب:« موج‌هاى».