پس اين معنى كه عبارت از بودن با انبيا و صدّيقان و شهدا و صلحا باشد، يك راه از جمله راه‌هاى فضل، متابعان ائمّه است. پس چگونه ادراك مرتبه ائمّه و فضل ايشان توان نمود كه يك راه از فضائل اتباع ايشان، اين معنى بوده باشد؟

و در اين كلام شريف، اشاره به فضل ائمّه طاهرين عليهم السلام و فضل كسانى كه از جمله متابعان و شيعيان ايشان باشند، واقع شده.

و از جمله اخبار كه در فضل ائمّه عليهم السلام و بيان مرتبه امامت وارد شده، روايت كرده است محمّد بن يعقوب [كلينى‌] رضى الله عنه از عبد العزيز بن مسلم كه گفت: در خدمت حضرت امام رضا عليه السلام در مرو بوديم. پس روز جمعه، در مسجد جامع، اجتماع كرديم و سخنان در باب امامت و اختلاف مردم در آن باب، مذكور شد. من به خدمت آن حضرت عليه السلام آمدم و حكايت گفتگوهاى مردم را در باب امامت، عرض نمودم. تبسّمى فرمود و گفت: اى عبد العزيز! اين جماعت به راه جهالت افتاده‌اند و در رأى‌هايى كه دارند، فريب خورده‌اند. به درستى كه خداى- عزَّ و جلَّ- رسول صلى الله عليه و آله خود را از دنيا نبُرد تا وقتى كه دين را براى او كامل گردانيد و قرآن را بر او نازل ساخت. و بيان همه چيز در قرآن است و خداى تعالى، در قرآن، حلال و حرام، و حدود و احكام، و جميع آنچه مردم به آن احتياج دارند، تمام را[1] بيان كرده و فرموده كه: «هيچ چيز را در كتاب خود، فروگذاشت نكرده‌ايم».[2] و در حجّة الوداع كه آخر عمر آن حضرت صلى الله عليه و آله بود، اين آيه نازل شد كه:

«الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً»؛[3] يعنى: امروز، دين شما را براى شما كامل ساختم و نعمت خود را بر شما تمام كردم و اسلام را براى آن كه دين شما باشد، پسنديدم.

بعد از آن فرمود كه: امر امامت، از آن چيزى است كه دين به او تمام مى‌شود، و حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله از دنيا نرفت تا آن كه از براى امّت خود، مَعالم‌[4] دين ايشان را بيان فرمود و راه‌هاى هدايت [را] به ايشان نمود و ايشان را بر جادّه راه حق، باز داشت و على بن ابى طالب عليه السلام را امام و راه‌نماى ايشان گردانيد و هيچ چيز از آنچه امّتْ محتاج به آن باشند، بيان‌ناكرده نگذاشت. پس كسى كه گمان كند كه خداى- عزَّ و جلَّ- دين خود را كامل نساخته، كتاب الهى را رد كرده، و كسى كه كتاب الهى [را] رد كند، كافر است به خداى- عزَّ و جلَّ- آيا شما قدر و منزلت امامت و

[1]. ج:-« را».

[2]. سوره انعام، آيه 38.

[3]. سوره مائده، آيه 3.

[4]. مَعالم: نشانه‌ها، علامت‌ها.