هم شايد كبيره بودن بعضى مستفاد شود. پس در ارتكاب آنها، از اين معنى غافل نبايد بود و آنچه مشخّص شود كه از جمله صغائر است، ارتكاب آن را سهل و حقير نبايد شمُرد؛ زيرا كه همه در مخالفت امر خداوند جليل، شريك‌اند و مى‌تواند بود كه گناهان عظيمه‌[1]، به خوف و انكسارِ بنده، مغفور شود و گناهى صغير[2] كه از روى جرئت و بى‌پروايى صادر شود، آمرزيده نگردد. و مؤيّد اين معنى، احاديث بسيار هست.

[كوچك شمردن گناهان‌]

و كلينى رحمه الله از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: پرهيز نماييد از محقّرات گناهان؛ زيرا كه آنها آمرزيده نمى‌شود. راوى پرسيد كه: محقّرات، كدام‌اند؟ [فرمود:] آن كه مردى گناهى بكند و گويد: خوشا حال من، اگر گناهى به غير از اين، نكرده بودم![3] و ابن بابويه رضى الله عنه در معانى الأخبار و خصال، از حضرت امير المؤمنين عليه السلام روايت كرده كه فرمود: به تحقيق كه خداى- عزَّ و جلَّ- غضب خود را در معصيت، پنهان ساخته. پس كوچك مشمار هيچ معصيتى از معاصى الهى را؛ زيرا كه بسيار باشد كه غضب الهى در ضمن آن معصيت باشد و تو ندانى.[4] و شيخ طوسى رحمه الله در كتاب غيبت، از ابى هاشم جعفرى روايت كرده كه گفت: از حضرت امام حسن عسكرى عليه السلام شنيدم كه مى‌فرمود: از جمله گناهانى كه آمرزيده نمى‌شود، آن است كه كسى بگويد: «كاش مرا به گناهى غير از اين گناه‌[5]، مؤاخذه نمى‌كردند!». پس من در دلِ خود گفتم: اين، چيز دقيقى است كه از آدمى سرمى‌زند و از آن، غافل است. مى‌بايد كه آدمى در فكر خود باشد كه چنين چيزها از او صادر نشود. پس آن حضرت، رو به من كرد و فرمود كه: درست به خاطرت رسيده است. دست از آن، برمدار، زيرا كه شرك در آدمى پنهان‌تر است از حركت مورچه كوچك بر سنگ صلبِ هموار، در شب تار[6] و از حركت او بر پلاس سياه؛[7] و اين از معجزات آن حضرت- صلوات اللَّه عليه- است.

[1]. ب:« كبيره».

[2]. ب:« صغيره».

[3]. الكافى، ج 2، ص 287، ح 1.

[4]. معانى الأخبار، ص 112، باب اخفاء ...، ح 1؛ الخصال، ص 209، ح 1.

[5]. الف:-« گناه».

[6]. ب و ج:« تاريك».

[7]. الغيبة، طوسى، ص 207، ح 176.