بنا بر اين، پيروان راستين امام على عليه السلام و مديرانى كه افتخار خدمت در نظام منسوب به آن بزرگوار را دارند، بايد با يارى جستن از خداوند متعال و روح بلند آن امام بزرگ، همه توان خود را در جهت نزديك شدن هر چه بيشتر به آن الگوى كامل انسانيت، به كار گيرند.

5. دورى جستن از بذل و بخشش اموال عمومى‌

از ديدگاه اسلام، بخشش، نيكوست؛ امّا از اموال خود، نه از اموال ديگران. بخشش از اموال ديگران، نه تنها نيكو نيست، بلكه نكوهيده و ناپسند است. لذا در نظام اسلامى، دولتمردانْ حق ندارند از اموال ملّى ببخشند. در روايتى از امام على عليه السلام آمده است:

جودُ الوُلاةِ بِفَى‌ءِ المُسلِمينَ جَورٌ و خَترٌ.[1]

بخششِ حكمرانان از اموال مسلمانان، بيدادگرى و خيانت است.

در سيره حكومتى علوى آمده كه: هنگام تقسيم بيت المال، برده پيرى، نزد امير مؤمنان عليه السلام آمد و تقاضاى يارى كرد. امام عليه السلام به او فرمود:

وَ اللّهِ، ما هُوَ بِكَدِّ يَدى و لا تُراثى مِنَ الوالِدِ، و لكِنّها أمانَةٌ ارعيتُها فَأَنَا اؤدّيها إلى أهلِها.[2]

به خدا سوگند! كه اين، نه دست‌رنج من است و نه ميراثم از پدر؛ بلكه امانتى است كه به من سپرده شده. پس آن را به اهلش مى‌رسانم.

[1] ر. ك: ح 229.

[2] ر. ك: ح 231.