تجمّل‌گرايى است كه در قرآن و روايات اسلامى از آن، با عنوان‌هاى: «اتراف» و «تنعّم»، ياد شده، و جامعه اسلامى، نسبت به آن، هشدار داده است.

اين ويژگى خطرناك، در واقع، زمينه‌ساز انواع گناهان و آلودگى‌هاى فردى و اجتماعى است. در روايتى، امام على عليه السلام در باره خطر افراط در رفاه‌طلبى مى‌فرمايد:

اتَّقُوا سَكَراتِ النِّعمَةِ، و احذَروا بَوائقَ النِّقمَةِ.[1]

از سرمستى‌هاى نعمت بترسيد و از سختى‌هاى خشم و انتقام [خداوند] دورى كنيد.

رفاه‌طلبى، لذّت‌جويى، هواپرستى، خوش‌گذرانى و تجمّل‌گرايى، چنان انسان را سرمست مى‌كند كه نه تنها براى مسائل انسانى و اخلاقى، ارزشى قائل نمى‌شود، بلكه در برابر كسانى كه مردم را به ارزش‌هاى انسانى و اخلاقى دعوت مى‌كنند، به مخالفت بر مى‌خيزد. از اين رو، در همه دوران‌ها، مترفان (خوش‌گذران‌ها)»، در صف مقدّم مخالفان پيامبران الهى بودند:

«وَ ما أَرْسَلْنا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قالَ مُتْرَفُوها إِنَّا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ كافِرُونَ* وَ قالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوالًا وَ أَوْلاداً وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ.[2]

و [ما] در هيچ شهرى، هشداردهنده‌اى نفرستاديم، جز آن كه خوش‌گذرانان آنها گفتند: «ما به آنچه شما بدان فرستاده شده‌ايد،

[1] نهج البلاغة: خطبه 5.

[2] سبأ: آيات 34 و 35.