همانا تبذير، [نوعى‌] از اسراف است.

از اين رو، در شمارى از روايات، اسراف و تبذير، در كنار هم مورد نكوهش قرار گرفته‌اند:

إنَّ إعطاءَ المالِ في غَيرِ حَقِّهِ تَبذيرٌ و اسرافٌ.[1]

خرج كردنِ نا به جا، به يقين، حيف و ميل و اسراف است.

گفتنى است كه برخى، «تبذير» را صفت كيفى مى‌دانند و اسراف را صفت كمّى. مثلًا اگر خريدن اجناس بسيار مرغوب، با آن قيمت‌هاى بالا، مورد نياز نباشد، «تبذير» است؛ ولى اسراف نيست. به عكس، خريدن چند چيز بيش از حد نياز، «اسراف» است و «تبذير» نيست. ولى با تأمّل در آنچه در تبيين معناى اسراف و تبذير گذشت، مشخّص مى‌شود كه اين سخن، صحيح نيست. اسراف و تبذير، هم مى‌توانند صفت كيفى باشند و هم صفت كمّى.

شش. اسراف، عنوان كلّى انواع مصرف‌هاى ناروا

با عنايت به مفهوم دقيق «اسراف» بايد گفت كه اين واژه، عنوان كلّى و جامع انواع مصرف‌هاى نارواست. بنا بر اين آنچه پس از اين، در ذيل عنوان مصرف‌هاى ناروا خواهد آمد، در واقع، مصداقى از مصاديق اسراف است.

2. افراط در رفاه‌طلبى و تجمّل‌گرايى‌

خطرناك‌ترين مصاديق اسراف، افراط در رفاه‌طلبى، لذّت‌جويى و

[1] ر. ك: ح 135.