169.السيرة النبويّة، ابن هشام ـ به نقل از زُهرى ـ :او (پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ) نزد بنى عامر بن صعصعه رفت و آنها را به خداى عز و جل دعوت كرد و [نبوّت] خويش را بر آنان عرضه داشت . مردى از بنى عامر به ايشان گفت: ... اگر با تو بر اين كارت بيعت كرديم و سپس خداوند، تو را بر مخالفانت چيره گردانيد ، آيا پس از تو اين كار به ما مى رسد ؟ پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «اين كار، به دست خداست . آن را هر كجا كه خود بخواهد، قرار مى دهد» . آن مرد گفت : ما سينه هاى خود را سپر تو در برابر عرب ها كنيم و چون خداوند، تو را پيروز گردانيد، كار به ديگران رسد ؟ ! ما احتياجى به اين كار تو نداريم . و دعوت او را نپذيرفتند .

170.المناقب، ابن شهرآشوب : هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله دعوت خود را به قبايل عرضه مى كرد ، نزد بنى كلاب آمد . آنان گفتند : ما به اين شرط با تو بيعت مى كنيم كه پس از تو ، كار به ما منتقل شود . پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «كار، دست خداست . اگر او خواست ، به شما خواهد رسيد و اگر نخواست ، به ديگرى» . بنى كلاب رفتند و با ايشان بيعت نكردند و گفتند : ما در راه تو شمشير نمى زنيم كه بعد، ديگران را بر ما حكومت دهى !

171.صحيح البخارى ـ به نقل از جابر بن عبد اللّه ـ :باديه نشينى با پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بر اسلام بيعت كرد ، و آن باديه نشين، در مدينه به تب مبتلا شد . نزد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد و گفت : اى پيامبر خدا ! بيعت مرا فسخ كن . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نپذيرفت . دوباره آمد و گفت : بيعت مرا فسخ كن . پيامبر صلى الله عليه و آله نپذيرفت . دگر بار آمد و گفت : بيعت مرا فسخ كن . ايشان باز هم نپذيرفت . باديه نشين [از مدينه] خارج شد . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : «مدينه مانند دَم آهنگرى است . ناخالصش را دور مى كند و خوبش را خالص مى كند و در خود نگه مى دارد» .