3 / 5

يارى خواستن امام عليه السلام از اهل بصره

3 / 5 ـ 1

نامه امام عليه السلام به سرشناسان بصره

1023.تاريخ الطبرى ـ به نقل از ابو عثمان نَهْدى ـ: حسين عليه السلام نامه اى نوشت و آن را به وسيله يكى از دوستداران اهل بيت ـ كه سليمانْ نام داشت ـ براى سران پنج قبيله بصره [يعنى: عاليه، بكر بن وائل، تميم، عبد القيس و اَزْد] و نيز بزرگان آنها فرستاد. او نامه را به نام مالك بن مِسمَع بَكرى، احنف بن قيس، [1] مُنذِر بن جارود، [2] مسعود بن عمرو، قيس بن هَيثَم و عمرو بن عبيد اللّه بن مَعمَر نوشت و نامه به صورت يك نسخه (متن واحد) به تمام بزرگان بصره چنين بود : «امّا بعد ، به راستى كه خداوند، محمّد صلى الله عليه و آله را بر خلقش برگزيد و او را به نبوّت ، كرامت بخشيد و براى رسالت ، انتخاب كرد . سپس او را به سوى خود بُرد. او براى بندگان ، خيرخواهى كرد و آنچه را بِدان مأمور بود، رساند. ما ، خاندان او، نزديكان او، جانشينان او و وارثانش بوديم و سزاوارترينِ مردم به جانشينى او در ميان مردم هستيم. ديگران ، اين مقام را براى خود گرفتند و ما بِدان ، تن داديم و از اختلاف ، پرهيز كرديم و آرامش را دوست داشتيم. ما مى دانيم كه در اين مقام ، از ديگرانى كه آن را به دست گرفتند ، سزاوارتريم. [گذشتگان،] رفتارى نيك داشتند و به اصلاح پرداختند و در طلب حقيقت بودند . خداوند ، آنان را بيامرزد و ما و آنان را مشمول غفران خود سازد! اينك ، فرستاده ام را به همراه اين نامه به سوى شما مى فرستم و شما را به كتاب خدا و سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله فرا مى خوانم . به راستى كه سنّت ، از ميان رفته است و بدعت ها زنده شده اند . اگر سخنم را بشنويد و از فرمانم پيروى كنيد ، شما را به راه درست ، هدايت مى كنم. سلام و رحمت خدا بر شما باد!». هر يك از بزرگان بصره كه اين نامه را خواند ، آن را پنهان كرد ، بجز مُنذِر بن جارود كه گمان بُرد اين از نيرنگ هاى عبيد اللّه است . از اين رو ، فرستاده امام عليه السلام را به همراه نامه در شبانگاهى كه صبحش عبيد اللّه مى خواست به كوفه برود، نزد وى آورد و نامه را براى عبيد اللّه خواند. عبيد اللّه ، گردن فرستاده حسين عليه السلام را زد و بر منبر رفت و حمد و ثناى خدا را به جا آورد و سپس گفت: امّا بعد ، به خدا سوگند ، مرا از سختى ، باكى نيست و بيدى نيستم كه از باد بلرزم . دشمن را مى كوبم و هماوردم را نابود مى كنم . هر كس مى خواهد ، امتحان كند ! اى مردم بصره! به راستى كه امير مؤمنان ، مرا والى كوفه ساخته و من سپيده دم به سمت كوفه مى روم و عثمان بن زياد بن ابى سفيان را به جاى خود گمارده ام. مبادا [با او] مخالفت كنيد ، يا [بر ضدّ او] جوسازى نماييد. به خداى يگانه سوگند كه اگر بفهمم كسى [با او] مخالفت كرده، خودش را و رئيسش را و همراهش را خواهم كشت و نزديك را به گناه دور ، كيفر خواهم كرد تا همه مطيع من شويد و در ميان شما ، مخالف و اختلاف افكن نباشد. من پسر زيادم ، از همه به او شبيه ترم و شباهت به دايى و پسر عمو ، مرا از اين روحيّه، جدا نساخته است . [3] آن گاه از بصره بيرون رفت و برادرش عثمان بن زياد را به جاى خود نشاند و به سمت كوفه آمد و مسلم بن عمرو باهلى و شَريك بن اَعوَر ، [4] همراه او بودند .