ب ـ ضحّاك بن عبد اللّه مِشرَقى

4142.تاريخ الطبرى ـ به نقل از ضحّاك بن عبد اللّه مِشرَقى ـ: من و مالك بن نضر اَرحَبى بر حسين عليه السلام وارد شديم . بر او سلام داديم و نزدش نشستيم . پاسخ ما را داد و خوشامد گفت و از علّت آمدنمان جويا شد . گفتيم : آمده ايم تا بر تو سلامى دهيم و از خدا برايت سلامت بخواهيم و ديدارى با تو تازه كنيم و خبرِ مردم را به تو بگوييم كه آنان براى جنگ با تو گِرد هم آمده اند . رأى تو چيست ؟ حسين عليه السلام فرمود : «خدا ، مرا بس است كه بهترين سرپرست است» . حرمتش را پاس داشتيم و بر او درود فرستاديم و برايش دعا كرديم . فرمود : «چه چيز ، شما را از يارى من ، باز مى دارد ؟» . مالك بن نضر گفت : من ، بدهى و نانخور دارم . من نيز گفتم : من هم بدهى و نانخور دارم ؛ امّا اگر به من اجازه دهى ، هنگامى كه هيچ جنگجوى ديگرى را نيافتم ، برايت مى جنگم تا آن جا كه برايت سودمند باشد و تا آن جا كه بتوانم از تو دفاع كنم . فرمود : «اجازه دارى» . من هم در كنار او ايستادم . [1]

4143.ثواب الأعمال ـ به نقل از عمرو بن قيس مِشرَقى ـ: با پسرعمويم (ضحّاك) بر حسين عليه السلام ـ كه در منزلگاه بنى مُقاتل بود ـ در آمدم . بر او سلام داديم . پسرعمويم به او گفت : اى ابا عبد اللّه ! اين كه مى بينم ، رنگ است يا رنگ خودِ مويت است ؟ فرمود : «رنگ است و ريش سفيدى ، زود به سراغ ما بنى هاشم مى آيد» . سپس به ما رو كرد و فرمود : «براى يارى ام آمده ايد ؟» . گفتم : من ، مردى كهن سالم و بدهىِ فراوان دارم و عيالوارم و امانت هايى از مردم در دستم است و نمى دانم چه پيش مى آيد و خوش ندارم كه امانتم را تباه كنم . پسر عمويم هم مانند اين را به ايشان گفت . به ما فرمود : «پس برويد و فريادم را نشنويد و جمعيّتم را نبينيد كه هر كس فرياد ما را بشنود يا جمعيّت ما را ببيند ، ولى ما را اجابت نكند و به فريادرسى ما نيايد ، حقّ خداست كه او را به صورت ، در آتش افكنَد» .