5 / 7

فيّاض لاهيجى (م 1052 ق)

0 هر سال ، تازه خون شهيدان كربلا چون لاله مى دَمَد ز بيابان كربلا 0 0 اين تازه تَر كه مى رود از چشم ما بُرون خونى كه خورده اند يتيمان كربلا 0 0 آمد فرود و جمله به دل هاى ما نشست گَردى كه شد بلند به ميدان كربلا 0 0 اين باغبان كه بود كه ناداده آب ، چيد چندين گُل شكفته ز بستان كربلا؟ 0 0 گلبُن به جاى گل ، دل خونين دهد به بار خون خورده است خاك گلستان كربلا 0 0 آه از دَمى كه بى كس و بى يار و همنشين تنها بمانْد رستم ميدان كربلا 0 0 داد آن گُلى كه بود گلِ دامن رسول دامن به دست خار ، بيابان كربلا 0 0 گشتند حلقه ، لشكرِ افزون ز مار و مور خاتم صفت به گِرد سليمان كربلا 0 0 خون خورد تيغ تيز كه تا يك نفس رسانْد آبى به حلق تشنه سلطان كربلا 0 0 آبى كه ديو و دَد ، همه چون شير مى خورند آل پيمبر از دَم شمشير مى خورند. [1] 0

5 / 8

صائب تبريزى (م 1081 ق)

{0 چون آسمان كند كمر كينه استوار كشتىّ نوح بشكند از موجه بِحار 0} {0 لعل حسين را ، كند از مِهر، خشك لب! تيغ يزيد را ، كند از كينه آبدار! 0} {0 در چاه ، سرنگون فكند ماه مصر را يعقوب را ، سفيد كند چشم انتظار 0} {0 چون برگ كاه در نظر عقل شد سبك هر كس كه پشت داد به ديوار روزگار 0} {0 خون شفق ز پنجه خورشيد مى چكد از بس گلوى تشنه لبان را دهد فشار 0} {0 پور ابو تراب و جگر گوشه رسول طفلى كه بود گيسوى پغيمبرش مهار 0}