0 ايشان ، قوى ز آلت و ساز و سلاح و اسب وينان ، ضعيف و تشنه و بى برگ و بى نوا 0 0 مير و امام شرع ، حسينِ على ، كه بود خورشيد آسمان هُدا ، شاه اوصيا 0 0 از چپ و راست ، حمله همى كرد چون پدر تا بود در تَنَش نَفَسى و رگى به جا 0 0 خويش و تبار او ، شده از پيش او شهيد فرد و وحيد مانده در آن موضعِ بلا 0 0 افتاده غُلغُل ملكوت اندر آسمان برداشته حجاب افق ، امر كبريا 0 0 بر خُلد ، منقطع شده انفاس حور عين بر عرش ، مضطرب شده ارواح انبيا 0 0 خورشيد و ماه ، تيره و تاريك بر فلك آرامش زمين ، شده چون جنبش هوا 0 0 زهرا و مصطفى و على ، سوخته ز درد ماتم سراىْ ساخته بر سِدر منتها. [1] 0

4 / 6

عطّار نيشابورى(م 618 ق)

0 كيست حق را و پيمبر را، ولى؟ آن حسن سيرت، حسين بن على 0 0 آفتاب آسمان معرفت آن محمد صورت و حيدر صفت... 0 0 آن چنان سَر، خود كه بُرَّد بى دريغ؟ كآفتاب از درد آن، شد زير ميغ [2] 0 0 گيسوى او، تا به خون، آلوده شد خون گردون از شفق، پالوده شد 0 0 كى كنند اين كافران با اين همه كو محمد؟ كو على؟ كو فاطمه؟ 0 0 صد هزاران جان پاك انبيا صفت زده بينم به خاك كربلا 0 0 در تَموز [3] كربلا، تشنه جگر سر بريدندش! چه باشد زين بَتَر؟ 0 0 با جگر گوشه ى پيمبر، اين كنند و آن گهى دعوىّ داد و دين كنند! 0