امام رضا عليه السلام، درباره حكمت مقرّرات الهى كه بر انسان حلال و يا حرام شده است، مى‌فرمايد:

إنّا وَجَدنا كُلَّ ما أحَلَّ اللّهُ تَبارَكَ و تَعالى فَفيهِ صَلاحُ العِبادِ و بَقاؤُهُم، و لَهُم إلَيهِ الحاجَةُ الَّتى لا يَستَغنونَ عَنها، و وَجَدنَا المُحَرَّمَ مِنَ الأَشياءِ لا حاجَةَ بِالعِبادِ إلَيهِ و وَجَدناهُ مُفسِدا داعِيا لِلفَناءِ وَ الهَلاكِ.[1]

ما مى‌بينيم هر آنچه كه خداوند تبارك و تعالى حلال كرده، در آن، صلاح و بقاى بندگان است و بدان نيازى گريزناپذير دارند، و مى‌بينيم همه آنچه كه حرام شده است، بندگان، بدان نيازى ندارند و مى‌بينيم كه همه، موجب تباهى و زمينه نابودى‌اند.

در اين سخن، امام تصريح مى‌فرمايد كه آنچه در مقررات الهى در زمينه‌هاى مختلف (مانند: خوردن، آشاميدن، ازدواج و ...)، حلال شمرده شده، امورى است كه مردم براى تأمين سلامت، رفاه و آسايش خود، بدان نياز دارند و مصالح زندگى و بقاى آنها وابسته به آن است و به عكس، آنچه تحريم شده، امورى است كه نه تنها مورد نياز مردم نيست، بلكه به زيان سلامت و آسايش آنان و موجب هلاكت آنهاست.

[1] علل الشرائع، ص 592، بحار الأنوار، ج 65، ص 166. همچنين، ر. ك: ج 1، ص 85، ح 65.