3640.امام على عليه السلام : و راه هاى فراخ آسمان ها را بدون آن كه از جايى آويخته باشد ، نظم بخشيد و شكاف هاى آن را به هم آورد و هر يك را با آنچه جفت بود ، پيوند داد و دشوارىِ فرود آمدن و بالا رفتن را بر فرشتگان فرود آورنده فرمانش و بالا برنده اعمال خلقش آسان نمود . آسمان را كه دودى متراكم بود ، فرا خواند و هر جزئش ، جزء ديگر را نگاه داشت و درهاى بسته و خاموش آن را گشود و بر شكاف ها ، شهاب هايى به نگهبانى گماشت و به دستان [قدرت ]خويش از جنبش در شكاف هوا نگاه داشت و فرمود تا آسمان ، گردن نهاده ، به فرمان بِايستد و خورشيدش را نشانه روشن كننده روز قرار داد و ماهش را محو در شب . پس آفتاب و ماه را به منزلگاه هايشان روانه كرد و مدّت گردش آن دو را در مدار خود ، معيّن نمود تا شب و روز را از هم تميز دهند و شمارِ سال ها و حساب كارها بدان دو معلوم آيد . سپس در فضاى آسمان ، سراپرده فلك را آويخت و آن را با گوهرهاى تابنده و ستارگان درخشنده آراست و شيطان هاى به گوش ايستاده را با شهاب هاى روشن رانْد و [ با اين همه ، ]آنها را بدين خوارى افكند كه [براى انسانْ] مسخّر شوند ؛ [بدين سان كه] ثابتِ آن اَجرام (ستارگان) را بر جاى خود و روانِ آنها (سيّارگان) را در مدار و فرود و فراز و نحس و سعد خودشان به فرمانْ نگاه داشت .