1779.الكافى ـ به نقل از مالك بن اَعيَن ـ: امير مؤمنان ، مردم را در [ نبرد] صفّين ، تشويق كرد و فرمود : « ... خداىْ رحمت كند كسى را كه برادرش را يارى رسانَد و حريفش را به برادرش وا مگذارد تا نزد او حريف خود و حريف برادرش جمع گردند و با اين كار ، سرزنش كسب كند و مرتكب پستى گردد ؛ و چرا چنين نباشد ، كه [ برادرش ]با دو نفر پيكار مى كند و او [ از نبرد ]دست كشيده و حريفش را به برادرش وا نهاده ، در حالى كه از حريف ، گريزان است و به دشمن و برادرش مى نگرد . هركه چنين كند ، خداوند ، او را دشمن دارد . پس خود را در معرض دشمنىِ خداى عز و جل قرار ندهيد كه همانا گذر شما به سوى خداوند است . خداوند عز و جل فرمود : «فرار ، شما را سودى نرساند ، اگر از مرگ يا پيكارْ بگريزيد ، و در آن صورت ، جز اندكى بهره مند نخواهيد شد» » . به خدا سوگند ، اگر از شمشير دنيا بگريزيد ، از شمشيرهاى آخرت در امان مباشيد . پس از شكيبايى و راستى مدد گيريد كه همانا پيروزى ، پس از شكيبايى فرود آيد ، و در راه خدا به درستى پيكار كنيد ؛ و نيرويى جز از خداوند نيست .

ه ـ پنهان كردن آنچه به روحيه سپاه ، آسيب مى رساند

1780.وقعة صفّين ـ به نقل از ابو رَوق ـ: زياد بن نضر حارثى به عبد اللّه بن بديل بن ورقاء گفت : به درستى كه روز ما و آنان ، روزِ سختى است . بر آن شكيبايى نكند ، جز كسى كه دليرْ دل ، راستْ نيّت و استوارْ قلب باشد . به خدا سوگند ، گمان مبرم امروز از ما وآنان ، كسى باقى مانَد ، جز فرومايگان . عبد اللّه بن بديل گفت : به خدا سوگند ، من نيز چنين گمان مى كردم . على عليه السلام فرمود : «اين سخن ، در دل شما دو نفر پنهان باشد . آن را اظهار مداريد و كسى آن را از شما نشنود . به درستى كه خداوند ، بر گروهى كشته شدن را نوشته و بر گروهى ديگر مرگ را ، و هركس ، مرگش آن گونه كه نوشته شده به سراغش آيد . پس خوشا به حال پيكاركنندگان در راه خدا و كشته شدگان در راه پيروى او!