779.امام على عليه السلام : خداوند با ولايت من ، دين اين امّت را به كمال رساند و نعمت ها را بر ايشان كامل كرد و اسلام را برايِشان پسنديد ، آن گاه كه در روز ولايت [ على عليه السلام ]به محمّد صلى الله عليه و آله گفت : «اى محمّد! به آنان خبر بده كه امروز دينشان را برايشان به كمال رساندم و دين اسلام را برايِشان پسنديدم و نعمتم را بر ايشان كامل كردم». همه اينها، منّتى از سوى خداوند بر من است. پس سپاس، ويژه اوست.

780.امام على عليه السلام : شنيدم پيامبر خدا مى فرمايد : «اسلام بر پنج پايه بنياد شده است : شهادتين و قَرينتين». به پيامبر صلى الله عليه و آله گفته شد : مقصود از «شهادتين (دو گواهى)» را مى دانيم ؛ امّا «قرينتين (دو چيز قرينه)» كدام اند؟ فرمود : «نماز و زكات، كه هيچ يك بى ديگرى پذيرفته نيست ، و روزه و حجّ خانه خدا براى هر كس كه بدان، راهى دارد؛ و پايان بخش آنها ولايت است، كه خداوند عز و جل نازل كرد : «امروز، دين شما را برايتان به كمال رساندم و نعمتم را بر شما كامل كردم و دين اسلام را برايتان پسنديدم» .

781.امام على عليه السلام : خداوند ـ كه نامش خجسته باد ـ با من، بندگانش را آزمود و به دست من دشمنانش را كشت و با شمشير من مُنكرانش را نابود كرد و مرا مايه قرب مؤمنان و گرداب مرگ جبّاران و شمشير خويش بر سر مجرمان قرار داد و با من پشت پيامبرش را محكم ساخت و با نصرت او گرامى ام داشت و با دانش او شرافتم داد و احكامش را به من بخشيد و وصايتش را ويژه من ساخت و مرا به جانشينى او بر امّتش برگزيد. پيامبر صلى الله عليه و آله درحالى كه گِرداگردش را مهاجر و انصار گرفته بودند و مجلس از آنها پر بود، فرمود : «اى مردم! على براى من، مانند هارون براى موسى عليه السلام است، جز آن كه پيامبرى پس از من نيست». پس مؤمنان با درايت الهى، سخن پيامبر صلى الله عليه و آله را فهميدند ؛ چون مى دانستند كه من، برادر خونى او ـ چنان كه هارون براى موسى عليه السلام بود ـ نيستم و همچنين پيامبر هم نبودم كه پيامبرى ام چنين اقتضا كند ؛ بلكه اين كار او، جانشين كردن من بود، همان گونه كه موسى عليه السلام هارون را جانشين كرد، آن جا كه گفت : «در ميان قومم، جانشين من باش و اصلاح كن و از روش مفسدان پيروى مكن» . و گفته او ، هنگامى كه گروهى گفتند : «ما آزادشدگان پيامبر خدا هستيم». پيامبر خدا براى حجّة الوداع [ از مدينه ]بيرون آمد و سپس [ در بازگشت، ]به غدير خُم رسيد و فرمان داد چيزى شبيه منبر براى او بسازند. سپس از آن، بالا رفت و بازوى مرا گرفت [ و چنان بالا برد] كه سفيدى زير بغل هايش ديده شد و در همان مجلس با صداى بلند فرمود : «هر كه من مولاى اويم، على مولاى اوست. خدايا! هر كه را دوستش مى دارد، دوست بدار و هر كه را دشمنش مى دارد، دشمن بدار!». پس با ولايت من، ولايت خدا تحقّق مى يابد و با دشمنى من، دشمنى خدا. و خداوند عز و جل در آن روز، نازل كرد : «امروز، دين شما را برايتان به كمال رساندم و نعمتم را بر شما كامل كردم و دين اسلام را برايتان پسنديدم» . پس ولايت من، مايه كمال دين و رضايت پروردگار ـ كه يادش بلند باد ـ است و خداوند ـ تبارك و تعالى ـ آن [ آيه] را ويژه من و براى بزرگداشت من نازل كرد.