774.تفسير العيّاشى ـ به نقل از ابن عبّاس و جابر بن عبد اللّه ـ: خداى متعال، پيامبرش محمّد صلى الله عليه و آله را فرمان داد كه على عليه السلام را پيش چشم مردم، [ بر سر دست] بلند كند تا از ولايتش آگاهشان سازد. پيامبر خدا بيم آن داشت كه مردم بگويند او از پسر عمويش حمايت كرده است و در اين ماجرا بر او طغيان كنند. خداوند به او وحى كرد : «اى پيامبر! آنچه را از سوى پروردگارت بر تو نازل شده، برسان و اگر چنين نكنى، [ حق ]رسالتش را نگزارده اى و خداوند، تو را از [ گزند ]مردم حفظ مى كند» . پس، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در روز غدير خم به عزم [ ابلاغ ]ولايت او برخاست.

775.تفسير الفخر الرازى ـ در ذيل گفته خداى متعال : «اى پيامبر! ابلاغ: مفسّران در شأن نزول آيه وجوهى را ذكر كرده اند : ... وجه دهم : آيه در فضل على بن ابى طالب عليه السلام نازل شد و چون اين آيه نازل شد، پيامبر صلى الله عليه و آله دست او را گرفت و گفت : «هر كه من مولاى اويم، على مولاى اوست. خدايا! هر كه دوستش مى دارد، دوست بدار و هر كه دشمنش مى دارد، دشمن بدار». عمر، او را ديد و گفت : «اى پسر ابو طالب! مباركت باد! تو مولاى من و مولاى هر مرد و زن با ايمان شدى». اين وجه، نظر ابن عبّاس و بَراء بن عازب و محمّد بن على [ امام باقر عليه السلام ] است.