استفهام تنبيهي

استفهام تنبيهي

(پرسش به قصد آگاه کردن مخاطب به يک مطلب)

«تنبيه» يعنى آگاه‌کردن، اعلام و اخطار، و «استفهام تنبيهى» -از اقسام استفهام مجازى- به اين معنا است که گوينده براى آگاهى مخاطب، کلام خود را به صورت سؤال مى‌آورد؛ مانند:

1.((أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِى حَآجَّ إِبْرَاهِيمَ فِى رِبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللّهُ الْمُلْكَ...) ؛ )آيا از (حال‌) آن كس كه چون خدا به او پادشاهى داده بود (و بدان مى‌نازيد، و) در باره پروردگار خود با ابراهيم محاجّه (مى‌) كرد، خبر نيافتى‌؟ (بقره// 258) .

2.((أَلَمْ تَرَ إِلَى رَبِّكَ كَيْفَ مَدَّ الظِّلَّ...) ؛ )آيا نديده‌اى كه پروردگارت چگونه سايه را گسترده است (فرقان// 45) . اين آيات به معناى امر است؛ يعنى «انظر» (نگاه کن) .