مفسّران اماميه

مفسّران اماميه

(مفسّران شيعه دوازده امامى)

دانشمندان شيعه دوازده امامى آثار گرانسنگى در تفسير قرآن دارند.

از ميان صحابه و تابعان مشهور به تفسير قرآن، افراد صاحب نامى چون ابن‌عباس، عبدالله بن مسعود، اُبيّ بن کعب، ميثم تمّار، جابر بن عبدالله انصارى، سعيد بن جبير، مجاهد و… از مفسّران بزرگ شيعه به شمار مى‌آيند که نام آنان در «مفسّران صحابه و تابعان» آمده است.

امّا ديگر مفسّران شيعه:

1. ابوالحسن على بن ابراهيم قمي: صاحب تفسيرى به نام تفسير قمى. ايشان از عالمانى است که روايات او نزد اماميه اعتبار ويژه‌اى دارد. وى تا سال 307 ق مى‌زيسته است.

2. شيخ مفيد: حکيم و متکلم بى‌نظير شيعه که در سال 336 ق در حومه بغداد به دنيا آمد و در سال 413ق رحلت کرد.

3. شيخ طوسي: وى در سال 385 ق در طوس خراسان متولد شد و در سال 460 ق وفات يافت. شيخ طوسى از بارزترين فقهاى اماميه است که به شيخ‌الطائفة شهرت دارد. وى صاحب تفسير التبيان فى تفسير القرآن (تفسير التبيان) است.

4. ابوعلى فضل بن حسن طبرسى (468 - 548 ق): ايشان دو تفسير معتبر به نام‌هاى تفسير جوامع‌الجامع و مجمع‌البيان را نگاشت.

5. محمد بن ابراهيم صدرالدين شيرازى معروف به صدرالمتألهين (979- 1050 ق): تفسير ايشان در زمره تفاسير فلسفى به شمار مى‌آيد.

6. ملاّمحسن فيض کاشانى (1007 - 1091ق) صاحب تفسير صافي.

7. سيد هاشم بحرانى (م 1107ق) صاحب تفسير شريف البرهان فى تفسير القرآن که در تفسير خويش مشى روايى را پيموده است.

8. علاّمه سيد محمدحسين طباطبايى (1321- 1402ق) از بزرگ‌ترين مفاخر جهان اسلام و صاحب تفسير شريف الميزان.

9. بانو سيده نصرت امين معروف به بانوى اصفهانى (1313 - 1403 هـ. ق) صاحب تفسير ارزشمند مخزن‌العرفان.

10. شيخ جمال‌الدين ابوالفتوح رازى (متولد 480 ق) صاحب تفسير روض الجنان و روح‌الجنان.

11. محمدجواد مغنيه از علماى معاصر، صاحب التفسير الکاشف و التفسير المبين.