مبارك (قرآن)

مبارك (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

يکى از نام‌ها و صفات قرآن «مبارک» است. اين صفت در چهار آيه بر قرآن اطلاق شده است:((وَهَذَا كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ مُبَارَكٌ))(انعام// 92) و آيه 155، و نيز آيات 50 سوره انبياء و 29 سوره ص.

«مبارک» به معناى چيزى است که در آن خير و برکت زياد باشد، و برکت به معناى ثبوت خير الهى است.

طبرسى براى نامگذارى قرآن به «مبارک» سه علت ذکر کرده است:

1. قرآن ممدوح و باعث خوشبختى است و هر کس به آن تمسک جويد، به فوز عظيم رسيده است.

2. برکت يعنى ثبوت خير فراوان و دائم؛ و قرآن را از اين رو مبارک خوانده‌اند که قرائت و عمل به آن، خير است و علم اولين و آخرين در آن هست و باعث آمرزش گناهان مى‌شود و حلال و حرام در آن بيان شده است.

3. برکت يعنى کثرت، و قرآن چون از کتاب‌هاى آسمانى ديگر، مطالب بيشترى دارد، مبارک ناميده شده است.

فخررازى مى‌نويسد: قرآن ذکر مبارکى است که فرشته‌اى مبارک در شب مبارک بر نبى مبارک براى امت مبارک نازل کره است. همچنين قرآن منبع و سرچشمه انواع خيرات و نيکى‌هاى ثابت و بى‌شمار الهى است.