مردم به رسوم نياكان و روش گذشتگان خود، سدّ ديگرى در برابر اشاعه طرز فكر اسلامى است و در نتيجه اين دو مانع بزرگ، جلو تأثير قلم و بيان را مى گيرد و نداى مبلغان و گويندگان و مبلغين اسلامى را در گلوها خفه مى سازد.

اكنون تكليف اسلام در برابر اين دو مانع بزرگ چيست؟! اگر اسلام يك مكتب فلسفى، يك روش كلامى، يك دكترين سياسى، يك برنامه حزبى براى گروهى يا نژادى و... بود هرگز لازم نبود كه به فكر شكستن اين موانع و درهم كوبيدن سازمان هاى مادى بشرى ـ كه سدّ راه تبليغ و روشن شدن مردمند ـ باشد، بلكه كافى بود تمام افكار و خلاصه دعوت خود را در صفحاتى نوشته، به محافل علمى و سياسى عرضه كند، خواه كسى آن را بپذيرد يا نپذيرد.

ولى اگر اسلام بر خلاف پندار خاورشناسان، نظام نو الهى و آسمانى است كه در پرتو اين اصول مى خواهد نظام صحيح و آسمانى خود را جاى گزين نظام هاى فاسد بشرى سازد در اين صورت صحيح نيست دست روى دست بگذارد و در انتظار بخت و شانس و تماييلات باطنى مخالفان بنشيند.

اشتباه معترضان در اين است كه تصور كرده اند نظريه اسلام، به سان نظريه هاى سقراط و ارسطو و يا فرضيه هاى دانشمندان است كه صاحب نظريه بايد افكار محافل علمى را به نظريات خود متوجه سازد و ديگر لازم و يا صحيح نيست به سلاح دست بزند، و سازمان هاى مقاوم و مخالف خود را تحت فشار درآورد. آنان در اين انديشه سخت در اشتباهند. پيامبر فرستاده خداست و از ناحيه او مأموريت دارد جامعه بشرى را از فساد و بت پرستى نجات بخشد و زمين را مركز حكومت و سلطه الهى گرداند و احدى جز از ناحيه اش بر مردم حكومت نكند، عدالت و مساوات در برابر فرمان قانون را بسط دهد. در اين صورت چاره اى جز اين ندارد كه براى پيشرفت مقاصد خود، براى اين كه مبلغان آيين او، در محيط آزاد به تبليغ آيين