از كتابهاى خود پاسخ فوق را اين طور توضيح مى دهد:

هرگاه كسى مرتكب كار حرامى شود، و يا امر واجبى را ترك كند، معصيت كار است وبايد توبه كند، اين نوع گناه و توبه مربوط به افراد عادى و معمولى است.

ولى هرگاه امور مستحب را ترك كند و كارهاى مكروه را بجا آورد، اين نيز نوعى گناه شمرده مى شود و بايد از آن توبه نمايد، اين نوع گناه و توبه مربوط به افرادى است كه از قسم اوّل از گناه معصومند.

گناهانى كه در قرآن و روايات به برخى از انبياى گذشته مانند: آدم ، موسى، يونس (عليهم السلام)و... نسبت داده شده از اين نوع گناهان است نه از نوع اول، و هرگاه كسى التفات به غير خدا پيدا كند و با اشتغال به امور دنيا از توجه به خدا، آنى غافل شود، اين نيز براى اهل حقيقت نوعى گناه بشمار مى آيد و بايستى از آن توبه كند و از خدا براى آن طلب آمرزش نمايد.

پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) و پيشوايان دين ما كه در دعاها اقرار به گناه خود كرده و از خدا آمرزش و بخشش خواسته اند، گناهان آنان، از اين نوع گناهان است نه از نوع اول و دوم.[1]

بد نيست براى تكميل اين پاسخ، موضوعى را كه دانشمند بزرگوار شيعه مرحوم «على بن عيسى اربلى» در جلد سوم كتاب نفيس «كشف الغمّة فى معرفة الأئمّة»ضمن بيان تاريخ زندگانى حضرت موسى بن جعفر (عليهما السلام) نوشته در اينجا نقل نماييم.

او مى نويسد:

«امام هفتم (عليه السلام) دعايى دارد كه آن را هنگام سجده شكر مى خوانده و در