مؤلف كشف الارتياب در ص 265 از زرقانى در شرح مواهب، نقل مى كند: هرگاه كسى هنگام دعا بگويد:

«اللّهمّ انّى أستشْفع بنبيّك يا نبىّ الرحمة اشفع لى عند ربّك».

«پروردگارا! من پيامبر تورا شفيع خود قرار مى دهم اى پيامبر رحمت، در حق من در پيشگاه پروردگارت شفاعت كن».

دعاى چنين شخصى مستجاب مى گردد.

اينها همگى حاكى از اين است كه در طلب شفاعت ميان حال حيات و ممات شفيع، تفاوتى نيست و اگر «نعوذ باللّه» درخواست شفاعت از شفيعى در حال ممات، شرك باشد در اين صورت بايد در حال حيات هم شرك شمرده شود و حيات وممات شفيع در اين قسمت تأثيرى نخواهد داشت. گذشته از اين علماى بزرگ اسلام دركتابهاى آداب زيارت پيامبر يادآور مى شوند كه بگوييم:

«جئناك لقضاء حقّك... والاستشفاع بك فليس لنا يا رسول اللّه شفيع غيرك فاستغفر لنا واشفع لنا».

«اى پيامبر خدا به زيارت تو شتافتيم تا حقّ تو را ادا كنيم و از تو طلب شفاعت كنيم اى رسول خدا ما شفيعى جز تو نداريم در حقّ ما شفاعت بنما».

با توجه به اين آيات و روايات، سنت جارى در ميان مسلمانان در تمام اعصار، موضوع درخواست شفاعت به صورت يك مسأله بديهى در مى آيد و هرگز نبايد درباره آن شك و ترديد كرد. و در آخر اين فصل خواهيد خواند كه صحابه پيامبر پس از درگذشت او، طلب دعا كردند، و اگر درخواست دعا پس از وفات وى صحيح باشد، طلب شفاعت نيز كه يك نوع درخواست دعا است، صحيح خواهد بود.