قرار گرفته، و خود شفيع تحت تأثير مجرم قرار مى گيرد.

3. شفاعت هاى دنيوى فقط تبعيض در قانون است و نفوذ شفيع، اراده قانونگذار ويا مجريان قانون را مغلوب ساخته، و سرانجام قانون تنها قدرت خود را بر افراد ضعيف وناتوان نشان مى دهد، در حالى كه در شفاعت هاى اخروى هيچ كس قدرت خود را بر خدا تحميل نمى كند، و جلو قانون را نمى گيرد بلكه شفاعت رحمت گسترده و مغفرت نامحدود خداى مهربان است كه از او سرچشمه گرفته و مى خواهد بوسيله آن افرادى را كه شايسته تطهير هستند و قابليت براى پاك شدن دارند، پاك سازد.

گروهى كه از شفاعت محروم مى گردند نه از اين نظر است كه در قانون خدا تبعيض وجود دارد بلكه قابليت مغفرت و رحمت گسترده الهى را ندارند از اين نظر بايد به همان حالت باقى بمانند.

به قول برخى از دانشمندان رحمت خدا بسان موجودى صندوق يك بازرگان و يا بانك نيست كه پايان بپذيرد بلكه بايد در طرف قابليت و شايستگى باشد، تا رحمت خدا به او برسد. اگر خداوند مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ...) .[1]

«خداوند افراد مشرك را نمى آمرزد».

براى اين است كه دل مشرك بسان ظرف دربسته اى است كه اگر به هفت دريا فرو رود، هيچ گاه آب به درون آن نفوذ نمى كند، يا بسان سرزمين شوره زار است كه هر چند باران بر آن بريزد، جز خس و خار چيز ديگرى در آن نمى رويد.

اگر قرآن اصرار مىورزد كه شفاعت اولياى خدا، مخصوص كسانى