طلب آمرزش نمايند وپيامبر نيز از براى آنها طلب آمرزش كند، خداوند را توبه پذير و رحيم مى يابند».

اگر اراده خدا بر اين تعلق گرفته بود كه آمرزش او بدون يك نظام خاصى به بندگان خود برسد، چرا به پيامبر دستور مى دهد كه درباره افراد زكات ده، دعا كن؟ چرا به گنهكاران دستور مى دهد كه پيش پيامبر بروند و از او بخواهند كه در حقّ آنها طلب آمرزش نمايد؟

اينها همگى حاكى است كه رحمت خداوند بر اساس نظام و اسبابى است كه يكى از آنها دخالت پيامبر و ديگر اولياى الهى است تا از اين طريق فيض به گنهكاران و يا گروهى از بندگان او برسد.

در آيه ديگر به افراد با ايمان دستور مى دهد كه براى جلب آمرزش خداوند دنبال وسيله بروند آنجا كه مى فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ...) .[1]

«اى افراد با ايمان از مخالفت خداوند بپرهيزيد و وسيله اى كه شما را به رضاى حق برساند بطلبيد».

اين آيات و آيات ديگر كاملاً مى رسانند كه نعمتهاى معنوى و رحمت گسترده خداوند، نظام خاصى دارد كه بايد از آن طريق به بندگان خدا برسد.

روى اين اساس ديگر تعجب نخواهيم كرد كه چرا در روز رستاخيز آمرزش خداوند از طريق اولياى او به ما مى رسد و اولياى خدا بايد به اذن وى درباره گنهكاران شفاعت نمايند، تا آنان مشمول لطف و عنايت خداوند گردند.

گذشته بر اين پذيرفتن دعا و درخواست اولياى الهى در روز رستاخيز، يك نوع احترام تكريم از عزيزان درگاه خدا مى باشد، و پذيرفتن درخواست آنها معرّف موقعيت آنان است.