است و اذن خدا درباره گروهى است كه با او ارتباط داشته باشند و مورد رضايت او قرار گيرند. البته احتمال دارد كه مقصود از شافعان در آيه، شافعان پندارى آنان باشد، زيرا سياق آيات مى رساند كه آنان بت پرست بوده و به روز رستاخيز ايمان نداشتند.

در هر حال شفاعت درباره اين گروه مؤثر نمى گردد يا به خاطر نبودن لياقت در مورد شفاعت و يا به علت نبودن شايستگى در شفيع هاى پندارى.

در هر صورت نبودن شفيع براى گروه كافر و منكران معاد در روز رستاخيز (همچنان كه مفاد دو آيه نخست است) ويا سودمند واقع نشدن شفاعت شافعان در حقّ آنان (مفاد آيه سوم) منافاتى با ثبوت شفاعت درباره اهل ايمان ندارد.

گروه چهارم

آياتى است كه از شفيع بودن بتها انتقاد مى كند.

مراجعه به آيات قرآن و تاريخ عرب جاهلى روشن مى سازد كه بت پرستان، بتهاى چوبى و سنگى و فلزى را مى پرستيدند و چنين مى پنداشتند كه با پرستش معبودهاى مصنوعى، مى توانند رضا و توجه آنان را به خود جلب نمايند تا در درگاه الهى شفيعان آنان باشند.

قرآن مجيد به عناوين گوناگون نه تنها از عبادت و پرستش آنها نهى مى كند، بلكه از شفيع بودن آنان شديداً انتقاد مى نمايد، و توجه مى دهد كه اين معبودهاى ناچيز كه مالك خير و شر خويش نيستند، چگونه مى توانند عذاب الهى را از ديگران دفع كنند. اينك اين دسته از آيات:

1. (...وَما نَرى مَعَكُمْ شُفَعاءَكُمُ الَّذينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكاؤُا