اخروى آنان را يادآور مى شويم:

1. كسى از آنان حمايت و شفاعت نخواهد كرد.

(...وَما لِلظّالِمينَ مِنْ أَنْصار) .[1]

(...ما لِلظّالِمينَ مِنْ حَميم وَلا شَفيع يُطاعُ) .[2]

2. عذابى دردناك خواهند داشت.

(...وَأَعْتَدْنا لِلظّالِمينَ عَذاباً أَليماً) .[3]

3. عاقبت و جايگاهى بد دارند.

(...وَبِئْسَ مَثْوَى الظّالِمينَ) .[4]

(...وَلَهُمْ سُوءُ الدّارِ) .[5]

4. از رحمت الهى مأيوس خواهند شد.

(...فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةَ اللّهِ عَلَى الظّالِمينَ) .[6]

5. آتش دوزخ از هر طرف آنان را احاطه خواهد كرد.

(...إِنّا أَعْتَدْنا لِلظّالِمينَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها...) .[7]

6. از شدت حسرت و اندوه دست خود را به دندان مى گزند.

(...يَوْمَ يَعَضُّ الظّالِمُ عَلى يَدَيْهِ...) .[8]

7. عذرخواهى آنان بى فايده است.

(فَيَوْمَئِذ لا يَنْفَعُ الَّذينَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُمْ وَلا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ) .[9]