سخن پيامبران و ديگر مناديان الهى در او تأثير نمى كند.

بنابراين آيه هر نوع مرتكب كبيره را شامل نمى شود و به همين خاطر به جمله نخست (كَسَبَ سيِّئَةً) اكتفا نكرد، بلكه جمله دوم را آورد و فرمود: (وَأَحاطَتْ بِهِ خَطيئَتُهُ) يعنى گناه و خطا بر قلب او احاطه كند به گونه اى كه انسان محاط خطا و خطا محيط بر او باشد يك چنين انسانى كه غرق خطا و گناه است ديگر راه هدايت به روى او بسته مى شود، نه از درون به حق راهى پيدا مى كند و نه از بيرون قابل نفوذ است و يك چنين فرد جز كافر و يا آن گروهى كه بر اثر اعمال زشت منتهى به ارتداد و تكذيب آيات الهى مى شوند، نيست.

قرآن درباره گروهى از بدكاران يادآور مى شود كه سرانجام زندگى آنان به تكذيب آيات الهى منجر مى شود چنان كه مى فرمايد:

(ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذينَ أَساؤا السُؤى أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللّهِ ...) .[1]

«سرانجام كسانى كه عمل بد انجام داده اند اين شد كه آيات الهى را تكذيب نمودند».

از اين جهت بايد توجه نمود كه گناه اندك با ايمان ناسازگار نيست ولى هرگاه انسانى عملاً ماديگرا شد و به احكام دين احترام نگذاشت سرانجام، اين ماديگرى عملى، سر از ماديگرى فكرى وعقيدتى بيرون مى آورد و يك عمر گناه تبديل به تكذيب آيات الهى مى گردد.

گذشته از اين سياق آيات حاكى از آن است كه مقصود گروه كافر از بنى اسرائيل است، آنجا كه مى فرمايد:

(فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتابَ بِأَيْديهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هذا مِنْ عِنْدِ اللّهِ