در آيه بعد، اوصاف مؤمنان را متذكر مى شود و مى فرمايد:

(إِنَّما يُؤْمِنُ بِآياتِنا الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِها خَرُّوا سُجَّداً وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ) .[1]

«به آيه هاى ما كسانى ايمان مى آورند كه هر موقع آنها را به يادشان بياورند، سجده كنان به زمين بيفتند و خداى خود را با سپاس تسبيح كنند، در حالى كه آنان كبر نمىورزند».[2]

7. فرو رفتگان در خطا

(بَلى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحاطَتْ بِهِ خَطِيْئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ).[3]

«آن كس كه بدى را كسب كند و خطاهاى او بر او احاطه نمايد، آنان اهل آتش بوده و در آن جاودانه خواهند بود».

در اين آيه آن گروه را مخلد در آتش دانسته كه داراى دو خصوصيت باشند:

1. مرتكب گناه شوند.

2. آن قدر در اين كار اصرار ورزند كه خطا بر آنان احاطه نمايد.

احاطه خطا آن حالت نفسانى است كه از گناه برمى خيزد و در انسان حالتى را پديد مى آورد كه تمام طرق هدايت به سوى او بسته مى شود ديگر