در آيه بعد، اوصاف مؤمنان را متذكر مى شود و مى فرمايد:
(إِنَّما يُؤْمِنُ بِآياتِنا الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِها خَرُّوا سُجَّداً وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ) .[1]
«به آيه هاى ما كسانى ايمان مى آورند كه هر موقع آنها را به يادشان بياورند، سجده كنان به زمين بيفتند و خداى خود را با سپاس تسبيح كنند، در حالى كه آنان كبر نمىورزند».[2]
7. فرو رفتگان در خطا
(بَلى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحاطَتْ بِهِ خَطِيْئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ).[3]
«آن كس كه بدى را كسب كند و خطاهاى او بر او احاطه نمايد، آنان اهل آتش بوده و در آن جاودانه خواهند بود».
در اين آيه آن گروه را مخلد در آتش دانسته كه داراى دو خصوصيت باشند:
1. مرتكب گناه شوند.
2. آن قدر در اين كار اصرار ورزند كه خطا بر آنان احاطه نمايد.
احاطه خطا آن حالت نفسانى است كه از گناه برمى خيزد و در انسان حالتى را پديد مى آورد كه تمام طرق هدايت به سوى او بسته مى شود ديگر