جلب كرده و مايه آسان گيرى در آن مى شود.

امام باقر (عليه السلام) از رسول گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) روايت كرده است كه بنده، روز قيامت در پيشگاه پروردگار احتجاج كرده، مى گويد: پروردگارا! مرا آفريدى و مورد لطف خود قرار دادى نعمت هاى خود را به من ارزانى داشتى و من پيوسته به بندگان تو كمك مى كردم و بر آنان آسان مى گرفتم به اين اميد كه امروز رحمت خود را بر من ارزانى دارى و برمن آسان گيرى، خداوند گفته او را تصديق كرده و فرمان مى دهد تا او را به بهشت رهنمون گردند.[1]

8. تفاوت بندگان در محاسبه

در حالى كه با گروهى با دقت هر چه تمامتر عمل مى شود، با گروهى ديگر با اغماض و چشم پوشى حساب صورت مى پذيرد ولى دقت و يا مسامحه، بستگى به مواهبى دارد كه از جانب خدا به انسانها داده شده است، مثلاً آنان كه از عقل و خرد بيشترى برخوردارند، حساب دقيق ترى خواهند داشت تا آن گروه ساده لوح و ساده انديش كه از درك بالايى برخوردار نبوده اند.

در اين مورد امام باقر (عليه السلام) مى فرمايد:

«إِنَّما يُلاقُ اللّهُ الْعِبادَ فِى الحِسابِ يَوْمَ الْقِيامَةِ عَلى قَدْرِما آتاهُمْ مِنَالْعُقُولِ فى الدُّنْيا».[2]

پايه دقت در حساب بندگان، در قيامت ميزان خردى است كه به آنان داده شده است و در حقيقت«آن كه بامش بيش، برفش بيشتر».

از برخى از روايات استفاده مى شود كه مؤمن تهيدست به سرعت محاسبه مى شود در حالى كه افراد ثروتمند در پاى حساب معطل خواهند شد، و منطق