ب: واژه هاى صاخة، نقر و زجرة

با مراجعه به آياتى كه در آنها واژه هاى«صاخّة»،«نقر» و«زجرة» به كار رفته،معلوم مى شود كه آنها به نفخ صور دوم اشاره دارند. اينك آيات اين بخش:

1. (فَإِذا جاءَتِ الصّاخَّةُ* يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرءُ مِنْ أَخيهِ* وَأُمِّه وَأَبيهِ* وَصاحبَتِهِ وَبَنيهِ *لِكُلِّ امْرِء مِنْهُمْ يَومَئِذ شَأْنٌ يُغْنيهِ).[1]

«پس آنگاه كه فرياد بلند فرا رسد، روزى كه انسان از برادر و مادر و پدر و همسر و فرزندانش مى گريزد، براى هر يك از آنان گرفتاريهايى است كه توجه به آنها براى او كافى است(مجال توجه به وضع ديگرى را ندارد)».

شاهد بر اين كه اين آيه مربوط به نفخ صور دوم است، اين كه اولاً سخن از فرار انسان از نزديكان به ميان آمده، كه چنين چيزى در نفخ دوم موضوعيت ندارد. ثانياً در آيات بعدى آمده است كه انسانها را در آن روز (روزى كه فرياد بلند شنيده مى شود) به دو گروه تقسيم نموده: گروهى بشاش و خندان، و گروهى گرفته و افسرده.[2]

2. (فَإِنَّما هِىَ زَجْرَةٌ واحِدةٌ* فَإِذا هُمْ بِالسّاهِرَةِ) .[3]

(«آخرين نفخه) بيش از يك فرياد نيست، ناگهان آنان (از درون زمين بيرون آمده) بر روى زمين برانگيخته خواهند شد».[4]

اين آيه نيز به نفخ دوم كه از آثار آن احيا و قيام است مربوط مى شود.

3. (فَإِذا نُقِرَ فِى النّاقُورِ* فَذلِكَ يَومَئِذ يَومٌ عسيرٌ*