رفته است. آنجا كه مى فرمايد:

(...وَكانَ وَرائَهُمْ مَلِكٌ يَأْخُذُ كُلَّ سَفينَة غَصْباً) .[1]

«پيش روى آنان فرمانروايى بود كه كشتى ها را به يغما مى برد».

«برزخ» در لغت عرب به معنى فاصله است چنان كه مى فرمايد:

(بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ) .[2]

«ميان دو دريا، فاصله و حايلى است كه به هم سرايت نمى كند».

علت اين كه اين نوع از حيات را، حيات برزخى مى نامند، اين است كه اين قسمت از زندگى فاصله اى است ميان زندگى دنيوى و زندگى اخروى، ولى از آيه ياد شده وجود حيات برزخى استفاده نمى شود. و بيش از اين دلالت نمى كند كه ميان دنيا و آخرت فاصله اى وجود دارد، ولى آيات ديگر واقعيت اين حيات برزخى را روشن مى سازد.

1. آياتى كه با آنها بر تجرد نفس و بقاى روح پس از مرگ استدلال شد، بر وجود چنين حياتى براى انسان گواهى مى دهند.

اين آيات به روشنى ثابت مى كنند كه انسان در عالم برزخ ، هم داراى آثار روحى و روانى مانند فرح و شادمانى، حزن و اندوه، و هم داراى آثار جسمانى است مانند:«رزق» و«روزى»، وكلمه هاى (فرحين* يستبشرون* يرزقون*