شاهد سخن اين است كه در آيه پيشين، از«مؤمنين» و«مؤمنات» سخن گفته و در اين آيه از منافقين و منافقات و كافران.

در آيه قبل نخست نعمت ها و لذت هاى جسمانى را يادآور شده آنگاه نعمت لذت خشنودى خدا را يادآور شده است.

در اين آيه نيز نخست آتش دوزخ را يادآور شده آنگاه عذاب و تلخى احساس دورى از رحمت خدا را كه احساس آن جانكاه است، مطرح نموده است.

و در حقيقت اين دو آيه از نظر وعده و وعيد و كسانى كه آنها را دريافت خواهند كرد، حالت لفّونشر مرتب را دارند،و قطعاً دورى از رحمت خدا كيفرى غير از آتش دوزخ است ، زيرا در غير اين صورت لازم است جمله (وَلَعَنَهُمُ اللّهُ)تكرار جمله پيشين باشد و اين بر خلاف ظاهر متبادر از آيه است.

گذشته از اين، در پايان آيه از عذاب پايدار (عذاب مقيم) سخن مى گويد و اين جمله همان طور كه مى تواند به خلود در آتش ناظر باشد مى تواند بيانگر پيوستگى عذابِ دورى از رحمت خدا بشمار آيد، ولى با توجه به اين كه خلود در آتش قبلاً به طور صريح ذكر شده است بهتر آن است كه آن را ناظر به پايدارى و خلود عذاب ديگرى غير از آتش دوزخ بدانيم.

3. اندوه وحسرت جانكاه

هرگاه احساس دورى از رحمت حق مايه عذاب روحى جانكاه است حسرت بر گذشته و اين كه تمام سرمايه هاى زندگى را به هدر داده و براى زندگى جاودان خود توشه اى نيندوخته است، عذابى جانكاه بسان«دورى از رحمت حق»، خواهد بود.