مدت مرگ و يا درازى آن در اين مطلب تأثيرى ندارد.

2. او مقدارى غذا و آشاميدنى همراه داشت غذاى او انجير و آشاميدنى او آب ميوه بود اتفاقاً در اين مدت صد سال هيچ كدام از آنها فاسد نشده بود، در حالى كه اين نوع غذا و نوشيدنى به سرعت فاسد وآلوده مى شوند.

خداوند به او خطاب كرد و گفت: به غذا و نوشيدنى خود بنگر، هيچ فاسد نشده با اين كه يك صد سال بر آن گذشته است خدايى كه مى تواند غذا و نوشيدنى تو را در اين مدت طولانى از فساد و آلودگى حفظ كند، مى تواند مردگان را احيا كند، زيرا صيانت آنها از فساد و آلودگى، يك نوع حيات بخشى به آنها است و يك چنين حيات بخشى كمتر از احياى مرده و حيات نو بخشيدن به او نيست.

3. مركب و الاغ سوارى او در اين مدت به كلى متلاشى شده بود، و حيات و زندگى را از دست داده بود سپس در برابر ديدگان او، اجزاى آن جابجا شد و به هم پيوست و گوشت و پوست پيدا كرد و حيات خود را بازيافت و نمونه اى از احياى مرده گرديد.

شگفتى در اين جا است: آنچه كه بايد زودتر فاسد گردد، مانند غذا و آب ميوه، در اين مدت كمترين تغييرى در طعم و بوى آنها پيدا نشده بود، امّا حيوان كه بايد عمر طولانى پيدا كند، از هم متلاشى گرديده بود.

با ارائه اين سه نمونه، كه هر كدام گواهى روشن بر امكان احياى مردگان است، او زبان به اعتراف گشود، و به قدرت و توانايى گسترده خدا اقرار كرد.

قرآن مجيد اين داستان را در سوره بقره آيه (259) اين چنين بيان مى فرمايد:

(اَوْ كَالَّذِى مَرَّ عَلى قَرْيَة وَهِىَ خاوِيَةٌ عَلى عُرُوشِها قالَ أَنّى يُحْيى