به طور مسلم ازاله هر نوع رجس و گناه جز در سايه اعطاى «عصمت» امكان پذير نيست.

در اين مورد آيات ديگرى نيز هست كه بر افراد آشنا با قرآن، مخفى و پنهان نيست و همگى به نوعى بر موهوبى بودن عصمت گواهى مى دهند، خصوصاً آيه تطهير كه ازاله رجس و گناه را متعلَّقِ اراده حق مى شمارد ومقصود از آن اراده تكوينى است، نه تشريعى; زيرا اراده تشريعى حق بر تمام افراد متعلق گرفته است، وخدا از همه خواسته است كه راه اطاعت را در پيش گيرند.[1]

با توجه به اينكه دانشمندان علم كلام و ظواهر آيات قرآن، موهوبى بودن «عصمت» را تأييد مى نمايند در اين جا دو سؤال مطرح مى گردد.

طرح دو سؤال

1. اگر عصمت از مواهب الهى است كه در اختيار ولى الهى قرار مى گيرد، در اين صورت معصوم بودن افتخارى نخواهد بود.

2. آيا فرد معصوم با داشتن نيروى عصمت باز قادر بر انجام گناه مى باشد، يا نه و به ديگر سخن: آيا قوه عصمت، اختيار و حريت را از معصوم مى گيرد يا نه؟ در صورت دوم، ترك گناه نيز افتخارى نخواهد بود.

اين دو پرسش پيوسته در ميان علاقمندان به مسائل كلامى مطرح است و شايسته است به گونه اى به توضيح هر دو بپردازيم.

الف. آيا عصمت موهوبى افتخار است يا نه؟

عصمت موهوبى از آن نظر افتخار است كه اين لطف در همه شرايط به