همه اين كلمات روشنگر «اتفاق قائلان بر عصمت» بر «موهبتى» بودن آن است، و همه اين تفسيرها حاكى از نظر «موهوبى بودن آن» مورد پذيرش ما است ولى از اين نظر كه عصمت از نظر «اشاعره» سلب كننده قدرت بر گناه است، كلام بى پايه اى مى باشد وما در آينده پيرامون آن بحث و گفتگو خواهيم كرد.

استاد علاّمه طباطباييرحمه اللّه «عصمت» را علم شكست ناپذير مى داند كه به فرد معصوم عطا مى گردد[1] و برخى ازآيات، موهوبى بودن «عصمت» را به گونه اى تأييد مى كنند.

در سوره ص پس از يادآورى «ابراهيم» و «اسحاق» و «يعقوب»آنان را چنين توصيف مى كند:

(وَإِنَّهُمْ عِنْدَنا لَمِنَ المُصْطَفَيْنَ الأَخْيارِ) .[2]

«آنان نزد ما از برگزيدگان و نيكان مى باشند».

همچنين قرآن در باره بنى اسرائيل (كه مقصود پيامبران آنان است نه فرد فرد آنان) چنين مى فرمايد:

(وَلَقَدِ اخْتَرْناهُمْ عَلى عِلْم عَلَى الْعالَمينَ).[3]

«آنان را از روى آگاهى بر جهانيان برگزيديم».

قرآن در باره «اهل بيت پيامبر» مى فرمايد:

(...إِنَّما يُريدُ اللّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ البَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً).[4]

«خداوند مى خواهد پليديها را از شما اهل بيت ببرد و شما را پاك گرداند».