مى شود.

تا نيمه قرن چهاردهم اسلامى هيچ نوع تحولى در نگارش تفسير در ايران و عراق به چشم نمى خورد، زيرا عصر اختناق، رضاخانى حال مطالعه و انديشيدن را از محققان اسلامى گرفته بود، ولى پس از بازگشت نيمه آزادى به ايران، و هجوم افكار غربى، بزرگ مردى از تبار پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)توانست، تحولى در نگارش تفسير به وجود آورده كه الحق بايد آن را از الطاف الهى دانست و اساس تفسير او را تفسير قرآن به قرآن، و تفكيك مسايل جنبى از تفسير آيات، تشكيل مى دهد اين تفسير به نام «الميزان» در بيست جلد توانست سبك جديدى در نگارش تفسير به وجود آورد. و پس از آن تفسيرهاى مهم و با ارزشى پا به عرصه ظهور نهادند، و علوم قرآنى، به طور رسمى در حوزه ها مطرح گرديد و در اين ميان مى توان، از تفاسيرى به نام هاى «الكاشف» تأليف نويسنده لبنانى محمد جواد مغنيه در 7 جلد و «الفرقان» نگارش دكتر محمد صادقى، و تفسير «نمونه» اثر جمعى از فضلا زير نظر حضرت آقاى مكارم، نام برد. شكر الله مساعى الجميع.

شيوه جديدتر در تفسير قرآن

با احترامى كه به تمام شيوه هاى تفسيرى و مؤلفان آنها مى گذاريم، يا دآور مى شويم اساس تمام اين شيوه ها را تفسير ترتيبى تشكيل مى دهد، يعنى مفسِّر آيات قرآن را از سوره «حمد» گرفته و در سوره «الناس» به پايان مى رساند در حالى كه اين شيوه از تفسير براى گروهى مفيد و سازنده است، ولى نمى تواند ما را به نظرِ قاطع قرآن پيرامون موضوعاتى كه آيات آنها در سوره هاى مختلف آمده است، رهبرى كند، از اين جهت چاره جز اين نيست كه شيوه ديگرى در تفسير قرآن را مطرح كنيم و آن اين كه آيات هر موضوعى را در يك جا گرد آورده آنگاه