اسم صدو هفدهم: المجيد

لفظ مجيد در قرآن چهار بار آمده و در دو مورد اسم خدا قرار گرفته است، و در دو مورد ديگر قرآن با آن توصيف شده است، چنان كه مى فرمايد:

1.(رَحْمَتُ اللّهِ وَ بَرَكاتُهُ عَلَيْكُمْ أَهْلَ البَيْتِ انَّهُ حَميدٌ مَجيدٌ).(هود/73)

«رحمت و بركات خدا بر شما اهل بيت است و او ستوده و بزرگوار است».

2. (وَ هُوَ الغَفُورُ الوَدود* ذُو العَرشِ المَجيد). (بروج/14ـ15)

«او است بخشاينده و مهربان صاحب عرش و بزرگوار».

3. (ق وَ القُرآن المَجيد).(ق/1)

«قاف، سوگند به قرآن بزرگوار».

4. (بَلْ هُوَ قُرآنٌ مَجيدٌ * فِى لَوح مَحْفُوظ).(بروج/21ـ22)

«بلكه آن قرآن شريف و بزرگوارى است كه در لوح محفوظ مكتوب است».

ابن فارس مى گويد:«مجد» عبارت ازاين است كه چيزى به درجه نهايى برسد و عرب آن را در صفات زيبا بكار مى برد، مثلاً فردى كه از نظر كرم در رده بالايى قرار گيرد به عمل او«مجد» گفته مى شود و او را ماجد مى خوانند، و چون كرمى بالاتر از كرم خدا نيست، خدا ماجد و مجيد است.

راغب مى گويد: «مجد» گستردگى در كرم و جلال است، و اگر قرآن را مجيد مى نامند چون بيانگر مكارم دنيوى و اخروى است، و در نتيجه «مجيد» مبالغه در «مجد» است و اگر خدا را مجيد مى ناميم يا به خاطر برترى ذات و صفات او، ويا گسترش كرم و احسان او است.

ولى ظاهراً «مجد» به معناى رفعت و عظمت است، و مجيد كسى است كه داراى يكى از اين دو مبدء است، ووسعت در كرم از آثار و مظاهر آن