وجود تو استدلال كرد، آيا ممكن است براى غير تو ظهور و وضوحى باشد كه براى وجود تو نيست تا اين كه وجود او نشانه وجود تو باشد. اساساً كى پنهان شدى تا نيازمند راهنمايى باشى كه برتو دلالت كند، كى از ما دور شدى تا آثار و آيات تو، ما را به تو برساند، كور است چشمى كه تو را رقيب و نگهبان خود نبيند.

بنابر اين كلمات و بيانات، مقصود از توصيف خدا به اسم «مبين» اين است كه او درنهايت ظهور و آشكارى است، و نيازى به برهان و استدلال ندارد، و اگر گروهى درباره او اظهار شك و ترديد مى كنند پرده غفلتى در برابر ديدگان آنان آويخته شده و مانع از مشاهده آن سوى پرده مى باشد.

گاهى گفته مى شود لفظ «مبين» گرفته از «ابانه» به معنى جدا ساختن است، از آنجا كه خدا مخلوقات را به صورت انواع و اصناف مختلف و اشخاص گوناگون آفريده است، د رحقيقت خدا آنها را از هم جدا ساخته است.[1]

مبين بنابر تفسير اوّل صفت ذات، و بنابر تفسير دوم صفت فعل است كه از بينونت گرفته شده است، و معنى اوّل با مفاد آيه مناسبت بيشترى دارد.

اسم صد و سيزدهم: المتعال

لفظ مُتعال در قرآن يك بار و به عنوان وصف خدا وارد شده است چنان كه مى فرمايد:(عالِمُ الغَيْبِ وَالشَّهادَةِ الكَبير المُتَعال).(رعد/9)

«داناى پنهان و آشكار بزرگ و برتر».

لفظ «متعال» از «علو» به معنى بلندى گرفته شده است، و متعال مشتق از تعالى و آن به معنى مبالغه در «علو» است، چنان كه مى فرمايد:(سُبْحانَهُ وَ