جهت و سبب اين كار را انجام مى دهد. زيرا فعل عادل و حكيم دور از ظلم و عبث است. چنان كه مى فرمايد:

(وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الأَرضَ وَ ما بَيْنَهُما باطِلاً ذلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنَ النّارِ).(ص/27)

«ما آسمان و زمين و آنچه در ميان آنها قرار دارد باطل و بى هدف نيافريديم، اين گمان كسانى است كه كفر ورزيده اند، پس واى بر كافران از دوزخ».

بلكه هدف آيه اين است كه خدا در دادن وگرفتن مجبور نيست، ولى مانع از آن نيست كه دادن و گرفتن او در سايه مصالحى باشد كه يكى از اين دو را ايجاب كند چنان كه درباره پيامبران مى فرمايد:

(وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمّا صَبَرُوا وَكانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ). (سجده/24)

«و از آنان پيشوايانى برگزيديم تا به فرمان ما هدايت نمايند، آنگاه كه استقامت نشان دادند و به آيات ما يقين داشتند».

اسم صدو يازدهم: مالك يوم الدين

اين اسم در قرآن كريم يك بار و به عنوان وصف خدا وارد شده است چنان كه مى فرمايد:

(مالِكِ يَومِ الدِّين).(حمد/4)

«پروردگارى كه فرمانرواى روز جزا است».

عاصم،كسايى، خلف و يعقوب حضرمى لفظ مالك را با الف و ديگر قراء بدون الف قرائت كرده اند، آنگاه در برترى يكى از دو وجه، دلايلى اقامه كرده اند ولى وجوه آنان خالى از مناقشه نيست و از آيات قرآنى براى هر دو وجه مى توان شاهد آورد. مثلاً بر قرائت مالك مى توان از دو آيه زير استفاده كرد: