اسماء و صفات خدا در قرآن

حرف «م»

اسم صد و نهم: المؤمن

اسم مؤمن در قرآن 22 بار آمده و در يك بار وصف خدا قرار گرفته است چنان كه مى فرمايد:(هُوَ اللّهُ الَّذِى لا إِلهَ إِلاّ هُوَ المَلِكُ القدُّوسُ السَّلامُ المُؤْمِنُ المُهَيْمِنُ العَزِيزُ الجَبّارُ المُتَكَبِّرُ سُبْحانَ اللّهِ عَمّا يُشْرِكُونَ).(حشر/23)

«خدا كسى است كه خدايى جز او نيست،(او) فرمانروا، منزه از شرك، پاكيزه از عيب، ايمنى بخش، نگهبان، قدرتمند، خودمختار، بزرگوار، منزه است خدا از آنچه كه براى او شريك قرار مى دهند».

ابن فارس مى گويد:ماده اين اسم دو معنى نزديك به هم دارد، يكى امانت در مقابل خيانت، ديگرى تصديق و پذيرش، و قرآن ماده اين اسم را در هر دو مورد بكار برده است، چنان كه از زبان فرزندان يعقوب نقل مى كند كه آنها پس از بازگشت از صحرا و آوردن خبر مرگ يوسف، به پدر چنين گفتند:(وَ ما أَنْتَ بِمُؤْمِن لَنا).(يوسف/17):«تو هرگز ما راتصديق نخواهى كرد».

و باز مى فرمايد:(وآمَنَهُمْ مِنْ خَوف)(قريش/4) «قريش را از خوف ايمنى بخشيد».

و در هر حال هدف از توصيف خدا به اين اسم، ايمنى بخشى او است، يعنى به بندگان خود امان از عذاب در دنيا را تحت شرايطى داده است، و برخى از آيات بر اين معنا دلالت دارد.

(إِنَّ الّذينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الحُسْنى أُولئِكَ عَنْها مُبْعَدُونَ* لا يَسْمَعُونَ