2. ترك فعل ملازم با فاعل است مانند سردى نسبت به آتش.

3. وجود و عدم فعل نسبت به فاعل يكسان است، يعنى نه مقيد به فعل است كه فعل حالت ضرورت به خود بگيرد، و نه مقيد به ترك است كه فعل حالت امتناع به خود بگيرد، بلكه نسبت به هر دو يكسان است.

هرگاه فاعلى نسبت به فعل و ترك حالت يكسانى را به خود گرفت به او قادر و توانا مى گوييم.

بنابر اين مى توان هر دو تعريف گذشته را اصلاح كرد، امّا تعريف نخست بگوييم مقصود از صحت بيان تساوى دو نسبت است، يعنى فاعل نسبت به يكى از دو طرف فعل و ترك ملزم نيست، بلكه مختار است.

وامّا درباره تعريف دوم كه يادآور شديم فاعلى كه با مشيت كار كند فاعل ناقص است روى مبناى اشاعره است كه مشيت را زايد بر ذات مى دانند. ولى بنابر عينيت مشيت با ذات در اين صورت فاعل ناقص نخواهد بود.

و در هر حال ملاك قادر با فاعل موجب، در داشتن اختيار و فقدان آن است.قادر انجام دهنده كارى است كه با اختيار انجام دهد، در مقابل فاعل مضطر و موجب، و صفت قادر مانند ديگر صفات ذاتى است كه در حمل آن بر ذات خدا، بايد جنبه هاى كمال را گرفت و از جنبه هاى نقص صرف نظر كرد.

اسم نود و نهم: القاهر

اسم قاهر در قرآن دوبار آمده و درهر دو مورد وصف خدا قرار گرفته است، چنان كه مى فرمايد:

(وَ هُوَ القاهِرُ فَوقَ عِبادِهِ وَ هُوَ الحَكِيمُ الخَبير).(انعام/18)

«او است غالب و بالاى (برتر از) بندگانش و او است فرزانه و آگاه».